Mien Ruys

Een specialisme van Mien Ruys was de inrichting van rijkbloeiende borders van vaste planten. Ook werd zij voortrekker van de toepassing van spoorbielzen in tuinen, wat vooral in de jaren zeventig even bijzonder populair was. Dit bezorgde haar de bijnaam Bielzen Mien. Zij werkte graag met rechte vormen: rechthoeken, vierkanten en heldere lijnen. Ze was in Nederland een van de eersten die zich als tuinarchitect serieus bezighield met kleinere stadstuinen. Haar werk leeft voort in de Stichting Tuinen Mien Ruys, die in Dedemsvaart 30 tuinen in de stijl van Mien Ruys onderhoudt (de Tuinen van Mien Ruys). Deze zijn van april tot en met oktober open voor bezoekers.

Een ander vooraanstaand project van Mien Ruys was haar betrokkenheid als landschapsarchitect bij het ontwerp van Nagele.[1] Nagele is een dorp in de Noordoostpolder in Flevoland, en werd gebouwd tussen 1948 en 1954, toen de polder sinds kort was drooggelegd. Het dorp Nagele is volledig in de modernistische stijl gebouwd, en ontworpen door De 8 en Opbouw, twee groepen architecten die zichzelf profileerden als voorstanders van het zogenaamde Nieuwe Bouwen.[2] Ruys ontwierp samen met Wim Boer diverse elementen in de open ruimte van Nagele, waaronder de bomenwal die het dorp omringt, een centraal groen park en een kerkhof. Ruys introduceerde het aanplanten in rechte rijen om zichtlijnen in het dorp te creëren, waarmee ze aansloot bij elementen uit de woningen, zoals de platte daken en het gebruik van vierkante vormen en strakke lijnen.[3] Bij het ontwerp van het centrale park benadrukte Ruys dat het padenpatroon door het park gevormd moest worden door 'olifantenpaadjes', paadjes die spontaan gevormd zijn in het gebruik door voetgangers. Die paden zouden pas later verhard worden. Het idee van die olifantenpaadjes stond recht tegenover de geheel planmatige top-down-aanpak van de modernisten.[1]

In 1954 richtte ze samen met haar man, de uitgever Theo Moussault, het kwartaalblad Onze Eigen Tuin op. In 1958-1959 ontwierp zij voor en met Gerrit Rietveld de tuinen rondom het door laatstgenoemde ontworpen fabrieksgebouw van Weverij de Ploeg in Bergeijk. Met dit Ploegpark, dat tot de dag van vandaag als "dorpstuin" goed in stand is gebleven, zette Mien Ruys de toon in de gemeente Bergeijk. Zij drukte haar stempel op het openbare groen van Bergeijk, waar ze tuinontwerpen leverde voor enkele lokale scholen en verantwoordelijk was voor de inrichting van een plantsoen in het centrum. In de gemeente Laren ontwierp ze de tuin van het Rosa Spierhuis voor oudere kunstenaars, die echter sinds 2008 wordt bedreigd door sloopplannen van de gemeente.

Tien van de proeftuinen in Dedemsvaart zijn erkend als rijksmonument.

Verschillende gemeenten hebben delen van de openbare ruimte vernoemd naar Mien Ruys. Amsterdam vernoemde in 2018 brug 1944 tot Mien Ruysbrug. In die stad is ook een Mien Ruysplantsoen. In Dedemsvaart is een Mien Ruyslaan, in Haarlem en in Zoetermeer een Mien Ruyspad, in Oegstgeest een Mien Ruyspark, in Voorburg een Mien Ruysplein, in IJsselstein en in Waddinxveen een Mien Ruysstraat en in Assen een Mien Ruysweg. In Bergeijk is een Rietveld en Ruys fietsroute.

• Borders: hoe men ze maakt en onderhoudt, 1939.
• Vijvers in de tuin, 1941.
• Rotsplanten in de tuin, 1948.
• Het vaste planten boek, Moussault 1950.
• Die Stauden, 1951.
• Bouwen en Wonen, 1953.
• Vara Vackra Perenner, 1954.
• Onze Eigen Tuin (tuintijdschrift), 1954 e.v.
• Rozen voor iedereen, 1956.
• Het gebruik en de verzorging van vaste planten, 1959.
• Leven met groen in landschap, stad en tuin, 1960.
• Rotsplanten in de tuin (Weten en kunnen), 1963.
• Zo beplanten we onze tuin, 1965.
• Toepassing en verzorging van vaste planten, 1972.
• Het Nieuwe Vaste Planten Boek, 1973.
• Spelen met planten, 1977.
• Spelen met planten, 1980.
• Van vensterbank tot landschap, 1981.
• Mijn tuinen, 1987.
• Zo verzorgen wij onze tuin, 1987.

• Tuinen Mien Ruys
• http://www.rietveldenruys.nl

Zie de categorie Mien Ruys van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.