Melanocyt-stimulerend hormoon

De melanocyt-stimulerende hormonen (afgekort MSH, ook wel melanotropine) zijn een groep van peptidehormonen die door de hypofysevoorkwab worden geproduceerd tezamen met ACTH. Daartoe wordt een groter molecuul in de hypofyse gesplitst, waaruit ACTH en MSH vormt.

Functie

De melanocyt-stimulerende hormoon stimuleert de productie (melanogenese) en afgifte van melanine door melanocyten in de huid en het haar en is een pigment die de kleur van de huid bepaalt. MSH wordt ook gemaakt door een groep neuronen in de nucleus arcuatus van de hypothalamus. MSH wordt door deze neuronen in de hersenen afgegeven en heeft effecten op de eetlust en seksuele opwinding[1]

Tijdens de zwangerschap wordt meer MSH aangemaakt. Samen met een verhoogde oestrogeenspiegel zorgt MSH voor een vergrote pigmentatie bij zwangere vrouwen en dus een verkleuring van het huid. Bij patiënten met primaire bijnierinsufficiëntie (bijvoorbeeld ziekte van Addison) zorgen grote hoeveelheden corticotropine voor een verhoogde MSH-productie, die een abnormaal donkere verkleuring van de huid veroorzaakt.

Structuur

Melanocyt-stimulerend hormoon behoort tot de melanocortinegroep. Tot deze groep behoren corticotropine, α-MSH, β-MSH en γ-MSH. Al deze eiwitten zijn ontstaan uit het enzymatisch opknippen van een groter precusoreiwit: pro-opiomelanocortine. Bij pigmentatie is α-MSH de belangrijkste melanocortine.

De verschillende melanocyt-stimulerend hormonen hebben de volgende aminozuurvolgorde:

α-MSH:Ac-Ser-Tyr-Ser-Met-Glu-His-Phe-Arg-Trp-Gly-Lys-Pro-Val-NH2
β-MSH (mens):Ala-Glu-Lys-Lys-Asp-Glu-Gly-Pro-Tyr-Arg-Met-Glu-His-Phe-Arg-Trp-Gly-Ser-Pro-Pro-Lys-Asp
β-MSH (varken):Asp-Glu-Gly-Pro-Tyr-Lys-Met-Glu-His-Phe-Arg-Trp-Gly-Ser-Pro-Pro-Lys-Asp
γ-MSH:Tyr-Val-Met-Gly-His-Phe-Arg-Trp-Asp-Arg-Phe-Gly

Referenties
  1. Diamond, L.E.; Earle, D.C; Heiman, J.R.; Rosen, R.C.; Perelman, M.A. en Harning, R., An Effect on the Subjective Sexual Response in Premenopausal Women with Sexual Arousal Disorder by Bremelanotide (PT-141), a Melanocortin Receptor Agonist. The Journal of Sexual Medicine (juli 2006).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.