Marion Bloem

Bloem werd geboren als tweede dochter van Alexander en Jacqueline Bloem in een gezin van vier kinderen. Haar Nederlands-Indische ouders waren in 1950 uit Indonesië (voormalig Nederlands-Indië) gevlucht. Haar vader was een van de overlevenden van de Junyo Maru. Ze is een jongere zus van de kunstenares Joyce Bloem. Bloem volgde de HBS te Amersfoort en ging in 1971 in Utrecht psychologie studeren. In 1977 studeerde zij af in de klinische psychologie. In 1993 ontving zij de E. du Perronprijs voor haar hele oeuvre.

Ze debuteerde als literair schrijfster in 1976 met De overgang, maar had sinds 1972 al kinderboeken gepubliceerd, waaronder Matabia, over de aanpassing van een Indisch meisje in Nederland in de jaren vijftig, dat bekroond werd met de Jenny Smelik-IBBY-prijs en de Tiger Award en vertaald werd in het Japans en in het Duits. Bij het grote publiek brak ze in 1983 door met haar literaire debuut Geen gewoon Indisch meisje. Daarna volgden vele romans, die vaak met de Nederlands-Indische geschiedenis te maken hebben of met het migrantenbestaan in Nederland. Samen met Paul Kil schreef Bloem een non-fictieboek over prostaatkanker Als je man verandert (2010). In 2012 vierde zij haar 40-jarig jubileum als auteur met de verschijning van haar grote familieroman Een meisje van honderd.

Bloem maakte korte speelfilms. Haar eerste korte speelfilm was Party in 1977. De Tovenaarsleerling (1986) ontving de Cinekid Award en daarnaast diverse nominaties. Bloem maakte twee lange documentaires. Haar documentaire Het land van mijn ouders draaide met zeven kopieën zeven weken in de bioscoop en stond maandenlang op de toptienlijst van bioscoopfilms. Bloem maakte televisieprogramma's waaronder voor IKON-televisie het satirische multiculturele programma Screentest (1985) en samen met haar man Ivan Wolffers (scenario) regisseerde ze voor de VPRO de televisieserie Cursus voor beginners in de liefde (1988).

In 2007 begon Bloem met de productie van haar eerste bioscoopfilm. De film was getiteld Ver van familie en was gebaseerd op haar gelijknamige roman. Ver van familie speelt zich af in Nederland en in Amerika omstreeks 1986. Hoofdrolspeelsters zijn Terence Schreurs en Anneke Grönloh. Bloem schreef het scenario en deed de regie. De film ging op 14 september 2008 in première op het Internationaal filmfestival Film by the Sea te Vlissingen en draaide in de winter van 2008 en 2009 in de Nederlandse bioscoop. Ten tijde van de première verscheen er een filmeditie van de roman, waarvoor de filmmuziek werd geschreven door o.a. singer-songwriter en gitarist Alex Britti. De film werd in drie delen uitgezonden op televisie in augustus 2010. Bloem maakte een korte bioscoopversie die in première ging op het festival CinemAsia, op 30 mei 2010.

Ook is Marion Bloem actief als beeldend kunstenaar. Ze exposeert haar schilderijen regelmatig zowel in Nederland als België. Voor MatchBoox illustreerde zij een tiental boekjes die in september 2010 op de markt verschenen.

In 2004 maakte zij zich sterk voor het lot van de asielzoeker in Nederland en begon ze met onder anderen Ivan Wolffers en Katrien de Klein de Stichting Een Royaal Gebaar. Deze internetactie had veel succes en zorgde (mede dankzij het boek Een Royaal Gebaar) voor meer aandacht voor de problematiek van de 26.000 asielzoekers die 4 jaar of langer in Nederland woonden zonder verblijfsstatus. Bloem hield zich hier tot halverwege 2006 fulltime mee bezig.

In 2010 publiceerde de Stichting Herdenking 15 augustus 1945 samen met het Indisch Herinneringscentrum ter gelegenheid van 65 jaar bevrijding haar gedicht Geen Requiem (over de Indische Nederlander tijdens de Tweede Wereldoorlog). Over de Indische gemeenschap hield Marion Bloem in 2018 onder de titel Diversiteit de Anton de Kom-lezing. Ze vraagt hiermee aandacht voor deze gemengde Indische gemeenschap die werd gevormd door een koloniale cultuur met fijnmazige rangen en standen, waar kleur een bepalende factor speelde.[1]

Bloem woont sinds 1971 samen met de arts en schrijver Ivan Wolffers. Hun zoon Kaja Wolffers is filmproducent van NL-films.

• Overgang (1976)
• Hyperventilatie (1976), samen met Ivan Wolffers
• Geen gewoon Indisch meisje (1983)[2]
• Klein maar sterk(1985), met illustraties van Magda van Tilburg
• Lange reizen korte liefdes (1986)
• Rio (1986)
• Meisjes vechten niet (1988), novelle
• Vaders van betekenis (1989)
• Vliegers onder het matras (1990)
• De honden van Slipi (1998)
• De leugen van de Kaketoe (1993)
• Muggen mensen olifanten (1995)
• Mooie meisjesmond (1997)
• Ver van familie (1998)
• Games4Girls (2001) (multimedia)
• Voor altijd moeder (2001), verhalen, gedichten en tekeningen over haar zoon, bekroond tot een van de best verzorgde boeken 2001.
• Liefde is soms lastig, liefste (2002), gedichtenbundel inclusief een multimedia cdrom met visuele poëzie.
• Thuis (2003), haar meest persoonlijke boek met verhalen, gedichten, dagboekfragmenten, tekeningen en schilderijen.
• Zo groot als Hugo (2004), prentenboek voor alle leeftijden over Hugo de Groot, een geleerde, maar ook een politiek vluchteling.
• De V van Venus (2004)
• Een royaal gebaar (2005)
• In de kamer van mijn vroeger (2007), bundeling van persoonlijke gedichten en schilderijen n.a.v. Bloems 55ste verjaardag.
• Vervlochten grenzen (2009), roman over de driehoeksrelatie Ned.-Indië, Indonesië, Nederland. Genomineerd voor de Du Perron Prijs 2009.
• Geen Requiem (2009), gedicht over de lotgevallen van Indische Nederlanders tijdens de Tweede Wereldoorlog.
• Als je man verandert (2010), non-fictie, boek samen met arts uroloog Paul Kil over prostaatkanker.
• Een lege tas (2010), Matchboox uitgave
• Meer dan Mannelijk (2011)[3]
• Het Bali van Bloem (2012), over Bali met foto's van Ivan Wolffers
• Een meisje van honderd (2012), grote familieroman met als hoofdpersoon de helderziende Moemie
• Lust en liefde (2014), roman over duurzame liefde
• Het Java van Bloem (2014), over Java met Ivan Wolffers
• Haar goede hand (2016), autobiografische roman over haar moeder, moeder-dochter relatie
• Het Sumatra van Bloem (2016), over Sumatra, samen met Ivan Wolffers
• De tong van mijn hart (2017), over de herinnering aan de Indische smaken
• Wiwi Wit (2017), over het leven van een kindertand
• Een teken van leven (2018), over rouw en alles wat de dood behelst
• Indo. Een persoonlijke geschiedenis over identiteit (2020), over de Indische geschiedenis en het Indische identiteitsdenken

Bloem sprak voorts twee luisterboeken in: Voor altijd moeder en Matabia.

Haar lange documentaires Wij komen als vrienden, over deserteurs in Indië, en Het land van mijn ouders, over haar Indische achtergrond, alsmede de lange speelfilm zijn verkrijgbaar op dvd.

Sinds 1999 maakt Bloem ook video's die zij visuverzen (videogedichten) noemt, waarvan er rond 50 stuks op het YouTube-kanaal zijn verschenen. Voorbeelden zijn: Uit hetzelfde hout, Dochter, De K van Koningin, Papa, Geen requiem en het meest recente: Reconnected.

• Officiële website
• Biografieën, werken en teksten bij de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren (dbnl)
• Interview Trouw 21-03-2020

Zie de categorie Marion Bloem van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.