Marijke Jansen

Op 23 november 1968 trad Marijke Jansen in het huwelijk met Nico Schaar.[2] Daarna speelde zij onder de naam Marijke Schaar. Sinds haar scheiding gebruikt zij haar meisjesnaam Jansen.[3] Zij is afgestudeerd in de rechten.[4] Voor haar pensionering werkte zij als jurist bij de ANWB.[1] In die hoedanigheid was zij eindredacteur van het juridisch vaktijdschrift Verkeersrecht en samensteller van het (eens per drie jaar in een geactualiseerde editie verschijnende[5]) boek Smartengeld.[3]

Jansen won vijf keer de Nederlandse nationale kampioenschappen enkelspel op buitenbanen[3] (in 1968, 1969, 1971, 1973 en 1974).[6] Daarnaast was zij driemaal nationaal kampioen enkelspel op binnenbanen[3] en driemaal nationaal kampioen in het damesdubbelspel.[3]

In de periode 1969–1974 was Jansen minimaal vier jaar (1969[7], 1971[8], 1972[9] en 1974[10]) de nummer 1 van Nederland.[11]

In de periode 1968–1975 maakte zij (met uitzondering van 1971) jaarlijks deel uit van het Nederlandse Fed Cup-team. Dit team bereikte in 1968 in de Wereldgroep de finale, na in de halve finale het team van de Verenigde Staten te hebben uitgeschakeld – op het gravel van het Roland-Garrosstadion was haar bijdrage: het afrekenen met Mary-Ann Eisel. De dag erna moesten zij tijdens de finale hun meerdere erkennen in het team van Australië – Jansen verloor haar enkelspelpartij tegen Kerry Melville. Met het Fed Cup-team van 1969 stond Jansen in de halve finale in Athene nogmaals tegenover de Verenigde Staten – dit keer moesten zij de VS laten voorgaan; Jansen won weliswaar de eerste set tegen Julie Heldman, maar verloor de partij uiteindelijk in drie sets.

In maart 1969 won Jansen de enkelspeltitel op het toernooi van Cannes (Frankrijk).[7] In de finale versloeg zij haar dubbelspelmaatje Betty Stöve, met wie zij ook de dubbelspelfinale bereikte (maar verloor van het Duitse koppel Katja Ebbinghaus en Kerstin Seelbach). In het gemengd dubbelspel won zij in maart 1970 het toernooi van Monte Carlo, samen met Oostenrijker Peter Pokorny.[12]

Jansen nam veertien keer deel aan een grandslamtoernooi. Ze reisde nooit af naar de Australian Open of naar de US Open. Haar beste prestatie tijdens zes jaren op Roland Garros is het bereiken van de halve finale, in 1971. Ze versloeg onder anderen Trudy Walhof en nam bovendien in de derde ronde revanche op de (als zevende geplaatste) Julie Heldman. Vijfenveertig jaar lang was Jansen de laatste Nederlandse tennisspeelster die op Roland Garros in het enkelspel de halve finale wist te bereiken. Haar prestatie werd pas in 2016 geëvenaard door Kiki Bertens. De vierde ronde was Jansens beste resultaat op Wimbledon 1971, waar zij acht jaren opeenvolgend meedeed. Ook in het dubbelspel speelde zij zeven keer op Wimbledon, maar bereikte nooit een beter resultaat dan tijdens die ene keer Roland Garros, samen met Trudy Walhof: de kwartfinale in 1971.[13]

• (en) Profiel van Marijke Jansen op de website van de WTA
• (en) Profiel van Marijke Jansen op de website van de ITF
• (en) Profiel van Marijke Jansen in de Fed Cup
• (en) Profiel van Marijke Jansen op de website van Wimbledon

Historische top 10 van tennisspeelsters uit Nederland

1. Kiki Bertens     4e (2019-05-13) 2. Betty Stöve     5e (1977-07-03) 3. Kea Bouman     8e (1928) 4. Brenda Schultz     9e (1996-05-20) 5. Marijke Schaar     21e (1971) 6. Miriam Oremans     25e (1993-07-26) 7= Manon Bollegraf     29e (1990-07-09) 7= Kristie Boogert     29e (1996-02-05) 9= Stephanie Rottier     30e (1993-04-26) 9= Michaëlla Krajicek     30e (2008-02-11) Laatst bijgewerkt op: 13 mei 2019