Manuel Blanco Encalada

Blanco Encalada werd in Buenos Aires, de toenmalige hoofdstad van het Onderkoninkrijk van de Río de la Plata, geboren als zoon van de Spaanse Manuel Lorenzo Blanco Cicerón en de Chileense Mercedes Calvo de Encalada y Recabarren.[2] Hij werd in Spanje opgeleid om te dienen in de marine. Later, tijdens de Chileense Onafhankelijkheidsoorlog, sloot hij zich aan bij de Chileense strijdkrachten, waarbij hij met onderscheiding diende onder Thomas Cochrane en opklom tot de rang van vice-admiraal en aanvoerder van de Chileense strijdkrachten in 1825 en deelnam aan de inname van Chiloé. Het jaar daarop werd hij door het Congres verkozen in de nieuw opgerichte functie van president van de Republiek Chili. Hij zou weldra in een strijd verwikkeld geraken met het Congres, dat trachtte een federalistisch systeem te installeren, en trad nog geen twee maanden naar de aanvaarding van het presidentschap weer af.

Later vocht hij mee in de oorlogen tegen de Confederatie van Peru en Bolivia en Spanje (1865–1866). Na de oorlog werd hij gouverneur van de provincie Valparaíso en gezant naar Frankrijk. Hij was ook een actief Vrijmetselaar. Blanco Encalada stierf op 86-jarige leeftijd in Santiago.