Mail art

Mail art-kunstenaars wisselden via poststukken en hun kunstwerken uit en omzeilden daarmee de traditionele kunstinstellingen bij het verspreiden van hun werk. Sinds het ontstaan van de Fluxus-beweging in de jaren 60 van de twintigste eeuw bewandelden sommige kunstenaars alternatieve wegen om hun werk te verspreiden. Ze organiseerden hun eigen mail art projecten met tentoonstellingen daarvan en gaven hun eigen publicaties uit.[1]

Mail art werd oorspronkelijk vaak gemaakt met behulp van stencils, zelfgemaakte stempels, xerografie en fotokopieerapparaten. Kenmerkend waren de veelal kleine formaten op een papieren ondergrond; wat te maken had met de eisen voor verzending per post.[2] Experimenteel ingestelde kunstenaars probeerden alles te versturen waar zij een etiket en een postzegel op konden plakken; de verregaande standaardisering van de afmetingen van poststukken ontstond pas later.

De opkomst van de e-mail bracht nieuwe mogelijkheden om op eenvoudige en goedkope wijze (beeldende) ideeën met grote groepen mensen te delen.

Ray Johnson met zijn New York Correspondence School wordt gezien als de 'vader' van de mail art. Beoefenaars van de kunstrichting vormden een subcultuur die probeerde de officiële kunstwereld met zijn galerieën en musea in eerste instantie te vermijden en in principe zelf de verspreiding ter hand te nemen.

In Nederland zijn onder meer actief of actief geweest in dit genre: Bart Boumans (stempelkunst) en Ulises Carrion,[3][4] Ko de Jonge, Ruud Janssen, en Litsa Spathi, in België o.a. Guy Bleus en Carlo Herpoel.

Collecties van mail art zijn tentoongesteld in zogenaamde "communicatie-musea" als het 'Museum of Instant Images' en 'The Electronic Museum of Mail Art'. Voorbeelden van mail art worden ook bewaard in kunstarchieven, zoals bijvoorbeeld The Administration Centre - 42.292 (Guy Bleus), het T.A.M. archief (Ruud Janssen) of Artpool (György Galántai).

Zie de categorie Mail art van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.