Lydia Lunch

Lunch verhuisde in de jaren 70 naar New York waar ze enige tijd groupie van onder andere Suicide was, waarna ze een carrière begon als kunstenares/muzikante, voornamelijk actief in de No wave-scene. Ze richtte de band Teenage Jesus and the Jerks op, waarvan een bijdrage verschijnt op het beroemde door Brian Eno geproduceerde album No Wave, New York. In vervolg daarop verschijnen nog een aantal albums en een ep in Limbo met onder andere Thurston Moore op basgitaar. Er verschijnt een split-ep met Nick Caves The Birthday Party. Begin jaren tachtig heeft ze een korte tour door Engeland met haar band, maar kort voor de tournee ontslaat ze de complete band en vertrekt naar London om daar de reeds geboekte optredens als voorprogramma van The Cure (ten tijde van hun duistere Pornography-album) in haar eentje te doen. Later zou ze vooral bekend worden als spoken word-poëte. Dit doet ze als soloartieste, maar ook vaak met gitarist Rowland S. Howard. Ze werkte samen met onder anderen J. G. Thirlwell van de band Foetus, Nick Cave, Billy Ver Plank, Steven Severin, Robert Quine, Sadie Mae, Michael Gira (Swans), The Birthday Party, Einstürzende Neubauten, Sonic Youth, Die Haut, Omar Rodriguez-Lopez. In New York doet ze in de vroege jaren tachtig een aantal voordrachten, waarbij een van de 'toeschouwers' het podium beklimt en haar neersteekt met een mes inclusief nep-bloed. De geënsceneerde moord is eigenlijke performance, waar de overige toeschouwers niet van op de hoogte waren. Richard Kern was de acterende moordenaar bij deze performance.

Met Kim Gordon speelt ze in het kortbestaande project Harry Chews.

Als actrice speelde ze een aantal expliciete gewelddadige en pornografische rollen in een aantal Cinema of Transgression-films van Richard Kern, onder andere de film Fingered waarin Lunch in scènes meespeelt waarin ze zichzelf fistfuckt en samen haar vriend in de film een meisje verkracht op de motorkap van een auto. Het in 1995 verschenen fotoboek 'New York Girls' van Richard Kern heeft een voorwoord van Lydia Lunch. Lunch werkt vanaf ongeveer 2000 ook samen met de Franse dj Philippe Petit op basis van vrije improvisatie met tekst en soundscapes. In de film Kill Yr Idols (vernoemd naar de ep van Sonic Youth) over de No Wave scene van 1978-1980 en de No Wave Revival stroming van begin jaren 2000 komt ze een aantal maal aan het woord in een interview, waarin ze ze zich negatief uitlaat over de volgens haar onterechte koppeling tussen de twee muzieklichtingen.

Lunch wordt vaak als voorloper en boegbeeld van de Riot Grrrl beweging beschouwd, zowel door de pers als door latere toonaangevende bands uit dit genre als Bikini Kill, Sleater Kinney, Hole, Le Tigre en Babes in Toyland.

In 2005 verlaat ze de Verenigde Staten om zich te vestigen in Barcelona, waar ze met haar man en dochter woont.

"I'm nihilistic, antagonistic, violent, horrible—but not obliterated, yet."

"I would be humiliated if I found out that anything I did actually became a commercial success."

"There're enough happy assholes out there, why should I be another one in the line..."

"It seems to me, that for over two thousand years now; mad-men, maniacs, and would be messiahs have been pilfering, have been pillaging, have been plundering, and have been raping the entire planet; and the way I see it, Mother Nature is getting pretty pissed off."

"No pornography exploits women. It exploits men. It’s the men that are made to look stupid, silly and ridiculous, chasing after the golden elixir. Women look beautiful, do what they wanna do and get paid for it."

(beide in samenwerking met Emilio Cubeiro)

• South of Your Border (1988)
• Smell of Guilt (1990)

• The Gun is Loaded. Black Dog Publishing, Londen, Verenigd Koninkrijk, 2007
• Paradoxia: A Predator's Diary. Creation Books, 1999
• Adulterers Anonymous. Last Gasp, 1996
• Incriminating Evidence. Last Gasp, 1992

• (en) Officiële website
• (en)  Lydia Lunch in de Internet Movie Database