Lukmanierpas

De Lukmanierpas is een relatief lage pas die over de hoofdkam van de Alpen heen voert. De Malojapas (1815 m) is wat lager, maar in westelijke richting moet men al tot de Col de l'Échelle gaan nabij Briançon om een pas lager dan 2000 meter te vinden. De pas vormt de waterscheiding tussen de bekkens van de Rijn in het noorden en dat van de Ticino in het zuiden. Aldus ligt de pas ook op de Europese waterscheiding tussen Atlantische Oceaan (Rijn) en Middellandse Zee (Po via de Ticino).

De route vanuit het zuiden begint in Biasca waar de Valle di Blenio en de Valle Leventina elkaar ontmoeten. Het begin van het dal van de rivier de Brenno is redelijk dichtbevolkt, de weg door het dal is erg breed en voert snel naar Olivone. Hier buigt de weg, die nog steeds breed is, af naar het westen. Slingerend en matig stijgend wordt de hoogvlakte onder de berg Pizzo dell'Uomo bereikt. De Alpe Pertusio staat vol schitterend grote arven. De vlakte is een belangrijk beginpunt voor bergwandelingen. Enkele kilometers noordelijker ligt de pashoogte van de Lukmanier.

De pashoogte biedt geen overweldigend uitzicht zoals de meeste Zwitserse Alpenpassen. Het panorama beperkt zich tot de omringende bergen. Het stuwmeer Lago di Santa Maria staat meestal halfleeg en elektriciteitsmasten overspannen de gehele vlakte van noord naar zuid. De grote aantrekkingskracht van de pas is het ongekend aantal gemarkeerde wandelingen dat hier in deze zone is uitgezet, vooral in het met meren bezaaide dal Val Piora.

De afdaling naar Disentis gaat door het Val Medel. De eerste kilometers ligt de weg in een lawinegalerij langs het Lago di Santa Maria. De afdaling naar het Vorderrheintal verloopt gemakkelijk. Na het dorp Curaglia wordt de wilde kloof Höllenschlucht gepasseerd.

• Valle di Blenio