Lijst van ongevallen en incidenten met ruimtevaartuigen

• Op 21 juli 1961 werd de Mercury MR-4 (Liberty Bell 7), de tweede bemande Mercury-vlucht, gelanceerd. Aan boord was Virgil Grissom, de tweede Amerikaan in de ruimte. Evenals Mercury MR-3 betrof dit een korte ballistische vlucht. Na de landing in de Atlantische Oceaan zonk de capsule naar de bodem, maar Grissom werd op het nippertje gered. Het zinken van de Liberty Bell 7 was het gevolg van het te vroeg openen van het toegangsluik. De springladingen van de bouten die het luik vasthielden gingen te vroeg af.
• Op 16 maart 1966 raakte Gemini 8 door een defect in een standregelraket in een spin. Doordat werd gedacht dat dit door de Agena waarbij de Geminicapsule was aangekoppeld werd veroorzaakt werd besloten te ontkoppelen. Hierna werd de rolbeweging versneld tot bijna een omwenteling per seconde. Pas na het uitzetten van het Orbit Attitude and Maneuvering System kon de capsule tot rust gebracht worden met de motoren van het Re-entry Controll System.
• De landing van Sojoez 5 op 18 januari 1969 ging gepaard met veel mankementen. In eerste instantie was de capsule verkeerd georiënteerd en konden de retroraketten niet in de juiste richting worden gevuurd. Een omwenteling van de aarde later werd dit alsnog gedaan. Daarna lukte het niet om de servicemodule los te koppelen waardoor de capsule in omgekeerde richting de atmosfeer binnen vloog en dreigde te verbranden of neer te storten. De servicemodule liet tijdens de terugkeer alsnog los waarna de capsule zich alsnog met het hitteschild in de juiste richting stabiliseerde, maar de snelheid was veel hoger waardoor de capsule niet in het doelgebied zou neerkomen. Als klap op de vuurpijl werkte de remraketten niet waardoor de capsule hard op de grond landde en kosmonaut Boris Volynov enkele tanden brak. Volynov verliet de capsule bij een temperatuur van -38 graden Celsius. Het reddingsteam kon hem traceren door het bloedspoor in de sneeuw afkomstig van zijn gehavende gebit.[1]
• Op 13 april 1970 ontplofte de zuurstoftank van de CSM van Apollo 13, die op weg was naar de Maan. Dit veroorzaakte grote schade aan de besturing en lifesupportsystemen. Door de bemanning te verplaatsen naar de aangekoppelde maanlander en deze als stuurmodule in te zetten, wist de bemanning in een retrograde vrij terugkeertraject om de Maan te komen en veilig in de Grote Oceaan te landen. Ook het improvisatievermogen van hun collega's in het Lyndon B. Johnson Space Center in Houston was van groot belang om de bemanning van Apollo 13 veilig thuis te krijgen.
• Op 5 april 1975 mislukte de lancering van Sojoez 7K-T Nr.39 (ook bekend als Sojoez 18A) met aanboord twee kosmonauten. Na 288 seconden ging het mis toen op een hoogte van 145 km de tweede en derde trap moesten loskoppelen. Maar drie van de zes koppelingen lieten los, terwijl de motor van de derde trap al zoals bij de Sojoez-raket gebruikelijk is gestart was. De kracht van de motor zorgde ervoor dat de tweede trap alsnog afbrak, maar die klap zorgde er ook voor dat de raket met zijn neus naar beneden gericht werd en de verkeerde kant op vloog. 295 seconden in de vlucht ontdekte de boordcomputer de fout en werd de afbreekprocedure automatisch inwerking gesteld. Op die hoogte was de ontsnappingsmotor al afgeworpen en moesten de motoren van de sevicemodule de capsule van de raket wegduwen. Doordat de richting van de Sojoez al meerwaarde was werden de kosmonauten blootgesteld aan een versnelling van 21,3g in plaats van de verwachte 15g. Ondanks de hogere snelheid werkten de remparachutes naar behoren. De capsule landde in een zeer dikke laag sneeuw op een hoge berg en kon pas de volgende dag gelokaliseerd worden en uit de sneeuw getrokken worden. Vasily Lazarev, een van de twee kosmonauten aan boord was gewond geraakt door de blootstelling aan zeer hoge g-krachten en herstelde daar niet meer volledig van.
• Op 26 september 1983 had Sojoez 7K-ST No.16L (ook wel Sojoez T-10-1) gelanceerd moeten worden. Door een defecte klep in de tweede trap van de Sojoez-U-raket begon een van de raketmotoren zo'n 90 seconden voor de geplande lancering tijdens het tankproces te draaien. De handmatige noodsystemen werden door menselijk falen niet geactiveerd. Pas toen de veiligheidsbedrading doorbrandde en de raket in brand stond, startten de ontsnappingsmotoren die de bemanningsmodule wegtrokken van raket, die kort daarop explodeerde. Dit is de enige keer dat levensreddende ontsnappingsmotoren zijn gebruikt.
• Op 16 juli 2013 verdronk Luca Parmitano bijna in zijn ruimtepak tijdens een ruimtewandeling. Als gevolg van een defect lekte er water in zijn helm. Doordat er vrijwel geen zwaartekracht in de ruimte is, hechten vloeistoffen zich op ieder oppervlak. Het water zette zich af op Parmitano's gezicht, wat ademhalen erg moeilijk maakte. De ruimtewandeling werd afgebroken en Parmitano wist net op tijd terug te keren in de luchtsluis van het ISS.
• In april 2017 raakte de bemanningscapsule van Sojoez MS-02 beschadigd toen bij het uitklappen van de landingsparachute een beugel tegen een lasnaad sloeg. Hierdoor ontstond een kleine scheur waardoor een kleine hoeveelheid lucht kon ontsnappen. De bemanning is niet in gevaar geweest.[2]
• In ruimtecapsule Sojoez MS-09 bleek op 30 augustus 2018 een klein gaatje te zitten waardoor een kleine hoeveelheid lucht uit het ISS ontsnapte. Het gat was er waarschijnlijk al tijdens de productie ingeboord en werd door de bemanning gerepareerd.
• De vlucht Sojoez MS-10 werd op 11 oktober 2018 enkele minuten na de lancering afgebroken omdat de draagraket ernstig beschadigd was. Deze was als gevolg van een defecte sensor waardoor het afwerpen van een van de vier eerstetraps-boosters mislukte en de booster zich in de tweede trap boorde. De noodlanding was succesvol en de tweekoppige bemanning landde ongedeerd in Kazachstan.

Naast de rampen met bemande ruimtevaartuigen, zijn er talloze onbemande ruimtevaartuigen gesneuveld. Zo zijn er tientallen ruimtesondes neergestort op andere planeten en de Maan omdat remmechanismen niet bleken te werken. Meerdere ruimtesondes en kunstmanen zijn spoorloos verdwenen nadat de communicatie het af liet weten. Verder hebben slordig bevestigde afsluitringen en vergeten onderdelen meerdere ruimtevaartuigen en draagraketten laten ontploffen, vaak al voordat ze de dampkring hadden verlaten. Ook onderdelen van ondeugdelijk materiaal (soms met vervalst bijbehorend keuringsraport) alsmede onopgemerkte of onderschatte fouten tijdens het transport hebben ongelukken veroorzaakt. Een aantal lanceringen mislukten door het laden van de verkeerde software. Soms ging het op de grond al mis. In 1963 stortte een Atlas-Agena in op de lanceerplaats nadat de druk in een van de ballontanks (type brandstoftank van de Atlas-raket) wegviel. De Amerikaanse Mars Climate Orbitor sonde (1998) op weg naar Mars sloeg op de rode planeet te pletter omdat Engelse en Amerikaanse meetgegevens door elkaar waren gebruikt in het computerprogramma. De Falcon 9 met satelliet Amos-6 ging verloren als gevolg van een nieuw tankproces waarvan het natuurkundige gevolg nog niet voorzien was. Crew Dragon C201 explodeerde in 2019 tijdens een grondtest doordat een terugslagventiel gecorrodeerd was waardoor er distikstoftetraoxide in de heliumleiding was gekomen. Bij het onder druk zetten van de oxidatortanks ontstond daardoor een titaniumbrand in heliumleiding die tot de explosie leidde.[3] In 1993 werd een soortgelijk probleem de ruimtesonde Mars Observer fataal.