Lemmensinstituut

In 1879 werd onder impuls van de Belgische bisschoppen in Mechelen het Mechels instituut voor religieuze muziek opgericht. In de zetel van het aartsbisdom bestond toen ook al een orgelschool. Jacques-Nicolas Lemmens, leraar orgel was aan het Brusselse conservatorium, werd directeur en richtte zich helemaal op de vorming van uitvoerende musici en componisten van religieuze en kerkmuziek. Met een curriculum dat al na enkele jaren bestond uit orgel, begeleiding, harmonie, schriftuur, zang, koordirectie en gregoriaans ontstond een uniek vakkenpakket dat de basis vormde voor de latere ontwikkeling van een school in het hoger kunstonderwijs.

In 1881 werd Lemmens opgevolgd door pianist-componist Edgar Tinel die de school binnen de contouren van haar missie professionaliseerde. Aloys Desmet (vanaf 1909), Jules Van Nuffel (vanaf 1918) en Jules Vyverman (vanaf 1952) bouwden de grondidee van samenzang en koor als basis van een, in een geest van gemeenschap gedeelde, muzikale creativiteit verder uit.

Vanaf 1962 zorgde directeur Jozef Joris voor de ontwikkeling van een kader dat inhoudelijk aansluiting zocht bij de structuur van de Duitse Musikhochschulen. Tegelijkertijd gaf hij de uitgereikte diploma's een wettelijke basis door ook de leergangen van de Koninklijke Conservatoria in te richten. De praktische uitwerking van het studiecurriculum spiegelde hij aan het Angelsaksische campusmodel. Die combinatie van een voltijds lessenpakket in een geest van samen studeren op een campus, gemodelleerd naar een muzikaal “university college”, bleek innoverend en onweerstaanbaar.

In 1968 werd de Mechelse biotoop te klein en verhuisde de hogeschool naar de huidige locatie in Leuven. Aanvankelijk deelde ze de campus met de priesteropleiding maar het Johannes XXIII-seminarie moest omwille van het stijgende aantal studenten uitwijken naar een nieuw gebouw. Directeur Joris zag toekomst in een educatieve musicus die zich dankzij een brede muzikale en academische basis kon toeleggen op een carrière als muziekpedagoog. Hij ging resoluut voor het profiel van een musicus die niet hoefde uit te blinken als vocaal of instrumentaal virtuoos om toch een even professioneel onderbouwde, vooraanstaande en relevante rol op te kunnen nemen in het socio-culturele werkveld.