Landkaartschildpad

De naam is te danken aan de complexe net-achtige tekening op de rug van jonge en net volwassen exemplaren, die echter vervaagt naarmate de dieren ouder worden. Ook heeft de schildpad gele strepenpatronen op de huid van de nek, poten en flanken. De schildplaten hebben met name bij de jonge dieren op het midden van de rug een donker uitsteekseltje zodat de middellijn een beetje op een kam lijkt, maar deze is zeer onopvallend. De maximale carapaxlengte is ongeveer 30 centimeter maar de mannetjes blijven onder de 20 cm, een ander verschil zijn de gele 'vrouwenlippen'; de mannetjes hebben zwarte randen van de bek.

Het is een typische moerasbewoner die meestal op een tak of op het land zont maar altijd in de directe nabijheid van water om er snel in te kunnen vluchten bij gevaar; deze soort heeft ook grote achterpoten met stevige zwemvliezen. Eten doet de landkaartschildpad maar een korte periode van de dag om zo snel mogelijk weer op te warmen in de zon. Het voedsel bestaat uit zowel waterplanten en landsoorten maar ook vissen, weekdieren als slakken en kreeftachtigen worden gegeten.[3]

De soort komt voor in een groot deel van het noorden van de Verenigde Staten tot in de staat Georgia en zuidelijk Canada. De habitat bestaat uit poelen, vennen en grote vijvers leven maar ook in stromende rivieren en diepe meren. De landkaartschildpad leeft vaak in groepjes rond omgevallen bomen in het water en het dier is erg schuw; als een enkele schildpad zich verstoord voelt en onderduikt, volgt de rest. Het is een van de weinige soorten die landschapsverandering van de mens plaatselijk kan waarderen; de stuwdammen in de Mississippi zijn een ideaal milieu voor deze schildpad. Over het geheel genomen gaat deze soort echter langzaam in aantal achteruit.

• Enkele foto's van de landkaartschildpad (Engels)