Kwadratuurformule van Gauss
De kwadratuurformule van Gauss is een methode om een integraal numeriek te benaderen. De kwadratuurformule van Gauss levert van alle numerieke integratiemethodes de hoogste algebraïsche nauwkeurigheid op. De methode is bedacht door Carl Friedrich Gauss en door hem gepubliceerd in 1814.[1] De vorm met orthogonale polynomen, zoals die tegenwoordig gehanteerd wordt, stamt uit 1826 en is afkomstig van Carl Jacobi.[2]
Gauss-Legendrekwadratuurformule
De Gauss-Legendrekwadratuurformule (GLK-formule) is een speciaal geval van de kwadratuurformule van Gauss. Ze dient om de integraal van een functie te berekenen over het interval . Dat gebeurt door de gewogen som te nemen van de functiewaarden in bepaalde steunpunten (abscissen). Het aantal abscissen dat in rekening wordt gebracht door de GLK-formule van graad is gelijk aan .
De abscissen die worden gekozen, liggen vast per graad van GLK-formule en liggen symmetrisch rond 0. Het zijn de oplossingen van de legendreveeltermen van de volgende graad .
De gewichten in de som van functiewaardes, liggen vast per graad en per abscis . Ze kunnen berekend worden uit de abscissen en de legendreveeltermen van graad aan de hand van volgende formule:
De GLK-formule van graad heeft een nauwkeurigheidsgraad van . Dat betekent dat een GLK-formule van graad een veelterm van graad exact kan integreren. De hoge nauwkeurigheidsgraad, vergeleken met andere numerieke integratiemethodes, is een gevolg van de orthogonaliteit van de legendreveeltermen op het interval .
Achtergrond
De achterliggende gedachte van de kwadratuurformule van Gauss is de integraal van een functie te benaderen door de gewogen som van de functiewaarden in een aantal zogeheten steunpunten :
Dit blijkt goed mogelijk te zijn, als de functie benaderd kan worden door een polynoom van voldoend hoge graad
en voor elke de steunpunten en de gewichten eenmalig zo gekozen kunnen worden dat de benadering exact is voor polynomen van maximaal de graad [3]:
Bovendien is de benadering voor andere functies in bepaalde zin met deze keuze optimaal.
De benaderende polynoom wordt geschreven als een lineaire combinatie van polynomen uit een rij orthogonale polynomen , met van de graad , en orthogonaliteit met betrekking tot het inproduct
Voor de polynomen geldt dan:
- , d.w.z. 0 voor en 1 voor
Omdat en , is
en
- voor
Dus is ook voor :
Door deze eisen zijn de polynomen vastgelegd.
Elke polynoom van de graad is een lineaire combinatie van de polynomen :
waarin
immers:
Er blijft dus nog de gewichten en steunpunten te bepalen zo, dat voor
Voor het steunpunt neemt men de -de wortel van , dan ontstaat voor de gewichten een stelsel van lineaire vergelijkingen (van de vergelijkingen is die voor triviaal).
- voor
De vergelijkingen kunnen omgevormd worden tot het stelsel:
- voor
Voor de zo bepaalde steunpunten en gewichten geldt nu dat inderdaad:
Uitbreiding
De methode kan worden uitgebreid tot een- of tweezijdig onbegrensde intervallen en inproducten van de vorm:
- ,
waarin de functie een geschikte wegingsfuntie is en de benadering van de vorm is:
Orthogonale polynomen
Voor elk interval en gewichtsfunctie is er een stelsel orthogonale polynomen. In onderstaande tabel staan enkele mogelijkheden opgesomd.
Formule
De integraal van de functie met gewichtsfunctie wordt door de kwadratuurformule als volgt benaderd:
Daarin
- is een polynoom van de graad en vormen de polynomen een voor de integraal orthonormaal stelsel, dus:
- zijn de nulpunten van
- is de coëfficiënt van in
- stelt de afgeleide van voor
- is de kroneckerdelta, dus 1 als en 0 als
Orthogonale stelsels polynomen
Tabel Integratiegrenzen gewichtsfunctie polynomen Legendre-polynoom Jacobi-polynoom Chebyshev-polynoom
eerste soortChebyshev-polynoom
tweede soortHermite-polynoom laguerrepolynoom geassocieerd
laguerrepolynoom
De coëfficiënten van de polynomen en van hun afgeleiden zijn evenals hun nulpunten in een tabel te vinden.
Voorbeeld
Op het interval vormen de Legrendre-polynomen een orthogonaal stelsel. Voor is de genormeerde versie
Deze polynoom is kwadratisch in , dus zijn de nulpunten van de vorm
- ,
dus
De vergelijkingen voor de gewichtsfactoren zijn:
- ,
waaruit volgt
- en
Dus is
zodat
- en
Als benadering voor de integraal
geeft Gauss-kwadratuur:
De gewichtsfactoren kunnen ook met de genoemde formule berekend worden:
Nu is
en
dus
en
- .
Invullen levert:
Omdat een nulpunt is van , is , met als gevolg:
Referenties
- Methodus nova integralium valores per approximationem inveniendi, Comm. Soc. Sci. Göttingen Math., deel 3, 1815, 29-76, Gallica, (gedateerd 1814)
- Jacobi Ueber Gauß’ neue Methode, die Werthe der Integrale näherungsweise zu finden. Journal für Reine und Angewandte Mathematik, deel 1, 1826, 301-308, Online
- Stoer, Josef; Bulirsch, Roland (2002), Introduction to Numerical Analysis (3e druk), Springer, ISBN 978-0-387-95452-3
Externe link
- Hazewinkel, Michiel, ed. (2001) [1994], Gauss quadrature formula, Encyclopedia of Mathematics, Springer Science+Business Media B.V. / Kluwer Academic Publishers, ISBN 978-1-55608-010-4
- Legendre-Gausskwadratuur in MathWorld