Kalium-40

Kalium-40 bezit een zeer grote halveringstijd: 1.251.900.000 jaar. Het overgrote gedeelte (89,28%) vervalt naar de stabiele isotoop calcium-40 via ${\displaystyle \beta ^{-}}$ verval:

${\displaystyle \mathrm {^{40}_{19}K\ \longrightarrow \ _{20}^{40}Ca\ +\ e^{-}\ +\ {\bar {\nu }}_{e}} }$

De vervalenergie hiervan bedraagt 1311,07 keV.

De rest (10,72%) vervalt tot de stabiele isotoop argon-40 via elektronenvangst gevolgd door gamma-verval:

${\displaystyle \mathrm {^{40}_{19}K+\ e^{-}\ \longrightarrow \ _{18}^{40}Ar\ +\ \nu _{e}} }$

De energie van dit verval bedraagt 1,46 MeV.

Het verval naar argon-40 wordt - aangezien kalium in talloze mineralen voorkomt (en argon niet) - in de geochronologie en archeologie aangewend als dateringsmethode voor gesteenten en sedimenten tot enkele miljoenen jaren terug in de tijd. De methode staat bekend als de kalium-argondatering.