Jozef Devroe

Jozef (Jef) Antoine Hubert Devroe trouwde in 1927 met Nora Puype (1902-1981). Ze hadden zeven kinderen, onder wie CVP-schepen van Antwerpen Jan Devroe (1931-), landmeter Guido Devroe, dichter en taalkundige Hans Devroe (1939-), advocaat Herman Devroe (1928-2018), bedrijfsconsulent Kris Devroe en Lut(garde) Devroe (1928-2008).

Devroe volbracht zijn middelbare studies in het Kortrijkse Sint-Amandscollege en werd er onder meer bevriend met André Demedts (1906-1992) en met priesters zoals Maurits Gerard De Keyzer (1906-1994), Karel Dubois (1895-1956) en Sylvain Gryspeerdt (1906-1981).

Aan de KU Leuven studeerde hij aanvankelijk voor landbouwingenieur maar schakelde over op politieke en sociale wetenschappen, zonder diploma's te behalen. Hij werd actief bij de gouwwerking van het Algemeen Katholiek Vlaams Studentenverbond (AKVS).[1]

Hij werkte korte tijd bij de Belgische Boerenbond en ging zich in 1927 in Sint-Kruis bij Brugge vestigen, waar hij dat jaar, samen met zijn echtgenote, de uitgeverij Devroe-Puype oprichtte, hiertoe aangemoedigd door Victor Leemans. Onder de naam 'Branding' begon de uitgeverij aan een reeks die de ambitie had een katholieke Vlaams-nationalistische maatschappijvisie te propageren. Het werd geen succes en na een jaar en vijf gepubliceerde brochures, werd de uitgeverij opgedoekt.

Van 1928 tot 1931 woonde hij in Antwerpen, als bediende op het secretariaat van Gevaert Photo-Producten in Mortsel. In 1931 wierf Tony Herbert hem aan als secretaris van de Vlaamsch Nationale Centrale voor Sociale Actie (VNCSA), een vakbond opgericht door het Katholiek Vlaams Nationaal Verbond (KVNV), als concurrent van de grote vakbonden en van de vakbond van het Verdinaso, het Verbond van Nationale Arbeiderssyndicaten (NAS). Devroe kreeg de verantwoordelijkheid over de syndicale werking in West-Vlaanderen en moest de Vlaams-nationale ziekenkas en werklozenkas 'Ik Dien' op professionele wijze organiseren. In 1933 werd hij voorzitter van de ziekenkas 'Ik Dien'. In 1934 volgde hij Juul Declercq op als ondervoorzitter van het Vlaamsch Nationaal Syndicaat (VNS) en werd hij verantwoordelijk voor de kring 'West' (West-Vlaanderen en de arrondissementen Gent-Eeklo en Oudenaarde). In 1935 werd hij belast met de propaganda, de redactie van het ledenblad 'Sinjaal' en de interne organisatie van het Syndicaat.

Devroe, Karel Lambrechts (1910-1994) en Marcel De Ridder (1902-1986) waren geen voorstanders van de versmelting van hun vakbond met het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV) van Staf De Clercq. In 1936 verloren ze het pleit en werd het VNS in het VNV geïntegreerd. Devroe werd arrondissementsvoorzitter van het VNV in Brugge. De drie aanvankelijke tegenstanders werden kandidaat voor het VNV bij de wetgevende verkiezingen van 1936 en werden verkozen. Van 1936 tot 1946 zetelde Devroe voor het arrondissement Brugge in de Kamer van volksvertegenwoordigers.

Devroe voerde de lijst aan van het VNV in het arrondissement Brugge, zowel in 1936 als in 1939. Tijdens de Meidagen 1940 voegde hij zich niet bij de andere parlementsleden in Limoges, maar bleef in Brugge.

In november 1941 werd hij door secretaris-generaal Gérard Romsée benoemd tot burgemeester van Brugge en bewerkstelligde hij in 1942 de vorming van Groot-Brugge, door de fusie van de stad met zijn randgemeenten. Hij had voor deze fusie het initiatief genomen, door het opstellen van een studie dienaangaande.

Deze fusie werd door de Belgische regering in Londen veroordeeld als een daad van collaboratie en ze verbood alle medewerking hieraan. Dit had tot gevolg dat de schepenen Pierre Vandamme en Maurice Geuens, die nog de vooroorlogse meerderheid vertegenwoordigden, ontslag namen.

Omdat zijn benoeming tot burgemeester onder de bezetting en met toestemming van de bezetter was gebeurd, werd hij niet opgenomen op de lijst van Brugse burgemeesters.

Na de Bevrijding werd Devroe door de krijgsraad van Brugge wegens collaboratie veroordeeld tot twaalf jaar gevangenis. In hoger beroep in Gent werd dit vonnis bevestigd, later herleid tot acht jaar, waarvan hij er vijf effectief uitzat. Na zijn vrijlating werd hij wijnhandelaar in Assebroek en verkocht hij ook conserven, terwijl zijn vrouw een groothandel in textiel oprichtte.

In 1964 richtte Devroe samen met Hendrik Demoen (1895-1969), oorlogsburgemeester van Roeselare en Michiel Bulckaert (1895-1968), oorlogsgouverneur van West-Vlaanderen de vriendenkring Trouw op voor veroordeelden wegens collaboratie uit de overheidssector. De kring sloot zich aan bij Broederband, een interprovinciale federatie van gelijkaardige verenigingen. Devroe bleef tot 1975 voorzitter van de afdeling West-Vlaanderen.

In Sint-Kruis werd hij voorzitter van de kerkfabriek voor de parochie Sint-Lutgardis.

• Paul VAN MOLLE, Het Belgisch parlement, 1894-1972, Antwerpen, 1972.
• Kaat LEMAN, Het Vlaams Nationaal Syndikaat en de Vlaamse Arbeidsorde tot 1940, Licentiaatsthesis (onuitgegeven), Universiteit Gent, 1981.
• Frans VAN CAMPENHOUT, Broederband is mijn naam, van vriendenkring tot Broederband 1961-1991, Perspectief, Gent, 1992.
• Bruno DE WEVER, Greep naar de macht. Vlaams-nationalisme en Nieuwe Orde. Het VNV 1933-1945, Tielt, 1994.
• Marcel BOEY & Pieter Jan VERSTRAETE, Jozef Devroe, in: Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Tielt, 1998.
• Andries VAN DEN ABEELE, Pierre Vandamme in 1941 kandidaat-burgemeester van Brugge? Een wel erg vermetele bewering, in: Brugsch Handelsblad, 22 december 2000
• Andries VAN DEN ABEELE, Burgemeesters en schepenen in de Brugse agglomeratie tijdens de Tweede wereldoorlog, in: Brugs Ommeland 2001, blz. 131-143
• Hans DEVROE, Met moed tot het einde. Jef Devroe, Nora Puype en hun tijd , Leuven, 2010, privé-uitgave.
• Andries VAN DEN ABEELE, J. Devroe-Puype, Brugs uitgever, in: Biekorf, 2013.