Job (persoon)

Satan stort de plagen over Job uit, William Blake, 1826-1827

Job wordt in de Hebreeuwse Bijbel beschreven als een gezegend, rijk man die woonde in Uz en godvrezend was. God stond Satan toe hem te gronde te richten. Job verloor zijn kinderen, zijn rijkdom en zijn gezondheid. Hij werd tot het uiterste op de proef gesteld, maar bleef aan zijn geloof vasthouden. Het grootste deel van het boek Job is de poëtische weergave van een gesprek tussen Job en drie vrienden. Deze vrienden hielden vol dat Jobs noodlot het gevolg was van diens zonden, maar Job bepleitte zijn onschuld. Job werd uiteindelijk openlijk door God in zijn eer hersteld, zijn vrienden hadden het niet bij het rechte eind. Job leefde hierna nog 140 jaar, over zijn uiteindelijke leeftijd wordt niet geschreven.

Job wordt in het boek Ezechiël drie maal genoemd als toonbeeld van rechtvaardigheid, naast Noach en Danel (in de traditie van de Masoreten vaak geïnterpreteerd als Daniël).

Binnen het jodendom wordt Job gezien als een sterke persoonlijkheid en er zijn opvattingen dat hij een der drie adviseurs van de farao zou zijn geweest ten tijde van de geboorte van Mozes. Volgens een vertelling in de Talmoed zou Job hebben gezwegen omtrent het doden van mannelijke baby's, waarop God hem gestraft zou hebben.

Job wordt in de brief van Jacobus genoemd als toonbeeld van geduld. Daarbij zal eerder aan de proloog dan aan het poëtische gedeelte van het boek gedacht zijn.

Er is geen historisch materiaal waaruit blijkt dat Job daadwerkelijk bestaan heeft. Wat men over Job meent te weten, is afkomstig uit religieuze geschriften waarvan de historische betrouwbaarheid niet is vast te stellen. Het boek Job is wat genre betreft een poëtisch werk uit de wijsheidsliteratuur. Het is niet geschreven als een historisch boek en wijkt eveneens af van de boeken uit de afdeling profeten.

De meeste joden, waaronder bijvoorbeeld rabbijn Simeon ben Laquish,[1] nemen aan dat Job geen historisch persoon geweest is. In deze opvatting is Job een literaire creatie door een profeet die deze schrijfvorm gebruikte om een goddelijke boodschap over te brengen. Het boek zou geschreven zijn onder goddelijke inspiratie, bedoeld om een theologische waarheid over te brengen, maar het zou niet bedoeld zijn om in de historische zin als letterlijk waar te worden beschouwd.

Sommige creationisten geloven dat Job een historische persoon is omdat in het boek het klimaat van het Midden-Oosten beschreven wordt zoals het in de ijstijd was. Er wordt gesproken over ijs, hagel en zware regen en sneeuwval.

Binnen de islam twijfelt men niet aan de historiciteit van de persoon Job. Moslims geloven dat Job een historisch persoon is, omdat hij in de Koran genoemd wordt.

Verspreid over het Midden-Oosten en Centraal-Azië zijn er meerdere locaties waar de graftombe van Job zich zou bevinden:

• In het dorpje Al-Jura in Israël, niet ver van het Meer van Tiberias, is een graftombe van Job.
• In het zuiden van Oman, niet ver van de stad Salalah, is een graftombe van Job.
• In de stad Viranşehir, in het zuidoosten van Turkije, is eveneens een graftombe van Job.
• In de Centraal-Aziatische stad Buchara is ook een graftombe van Job.
• In het zuiden van Irak is ook een tombe van Job.
• De Libanese Druzen claimen dat de graftombe van Job zich bevindt in het Choufgebergte, waar zij wonen.

Er is geen bewijs dat een van deze zes locaties het echte graf van Job is.

De naam van Job is een vast onderdeel geworden in bepaalde samenstellingen en standaarduitdrukkingen, zoals Zo arm als Job zijn. Met een jobstijding wordt een erg slecht bericht bedoeld. Degene die een dergelijk bericht brengt wordt wel jobsbode genoemd. Een jobsvriend is iemand die zich ogenschijnlijk als een vriend voordoet, maar die als het tegenzit de ander keihard laat vallen.[2]

• Heiligennet

Zie de categorie Job van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.