Jean Blume

Blume, zoon van Isabelle Blume-Grégoire werd syndicaal militant en ook militant van de socialistisch-communistische verenigde Jonge Wacht.

Hij werd lid van de communistische partij vanaf 1936. Van 1936 tot 1939 was hij redacteur bij La Voix du Peuple. Tijdens de Tweede Wereldoorlog nam hij deel aan het verzet tegen de Duitse bezetter. Hij behoorde tot de leiding van de Rassemblement National de la Jeunesse, ondergeschikt aan het Onafhankelijkheidsfront. De Gestapo arresteerde hem op 19 januari 1943 en hij werd opgesloten in Breendonk. In mei 1944 werd hij, met vele anderen, naar Buchenwald gevoerd. Onder zijn gezellen, heel wat communisten en socialisten: Henri Glineur, René Beelen, Jacques Grippa, Bert Van Hoorick, Georges Hebbelinck en Alphonse Tytgat.[3] Ze werden bevrijd op 11 april 1945.

Na de bevrijding werd hij in 1946 secretaris van de Brusselse federatie van de PCB, een functie die hij uitoefende tot aan zijn dood. Daarnaast was hij lid van het Centraal Comité (1951), van het Politiek Bureau (1955) en van het Nationaal secretariaat (1957). Van 1949 tot 1955 was hij klerk op het Ministerie van de Wederopbouw, alwaar hij syndicaal actief was. Tevens was hij redacteur van Le Drapeau Rouge (1945-1949) en directeur van de krant (1960-1966). Ook was hij gemeenteraadslid in Sint-Gillis en vervolgens in Anderlecht. Bij de verkiezingen van maart 1961 werd hij verkozen tot volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Brussel, maar al op 17 april van datzelfde jaar nam hij ontslag.

Naast talrijke artikels en politieke teksten heeft Blume twee dichtbundels gepubliceerd[4]:

• Orthographe (1972)
• 6 dont 1 (1972)
• Drôle d'agenda (1985), is te beschouwen als zijn memoires.

• Paul VAN MOLLE, Het Belgisch parlement, 1894-1972, Antwerpen, 1972.