Jan Hugens

Hugens was professioneel wielrenner van 1960 tot 1968. Met name als tijdrijder kon hij concurreren met de besten. Als amateur verloor hij nooit een tijdrit waaraan hij deelnam. Als prof hoorde hij bij de internationale top 10. Hij nam deel aan de Olympische Zomerspelen 1960 in Rome waar hij in de wegwedstrijd individueel een 38e plaats bereikte. In de ploegentijdrit werd hij 4e. In 1962 nam hij deel aan de Ronde van de Toekomst waar hij twee etappes won en de achtste plaats in de eindrangschikking haalde. Bij de profs nam hij deel aan de internationale tijdritten zoals de Grote Landenprijs. Zijn beste prestatie leverde hij in deze wedstrijd in 1965 met een vierde plaats. In 1966 werd hij derde in de Amstel Gold Race nadat hij, in gewonnen positie, op enkele honderden meters voor de finish door een aflopende ketting de overwinning aan de Fransman Jean Stablinski moest laten.

Ondanks zijn uitzonderlijke talenten kon Hugens tijdens zijn wielercarrière toch niet voldoen aan de hoge verwachtingen waar zijn vele aanhangers in de provincie op hadden gehoopt. Na zijn afscheid van de wielersport ging hij aan de slag als betonvlechter en later nog als schoolconciërge.

Tot zijn dood woonde Hugens in het dorpje Amstenrade. Hij overleed op 71-jarige leeftijd aan nierkanker.[1]

Amateurs

1958

• Olympia's Tour: 1e plaats in 1e etappe

1959

• Ronde van Noord-Holland: 2e plaats

1961

• GP des Nations: 7e plaats,
• GP Lugano: 3e plaats

1962

• GP Brasschaat: 1e plaats,
• GP Lugano 7e plaats,
• Ronde van de Toekomst: 8e plaats, 1e plaats in 5e etappe, 1e plaats in 13e etappe,
• Ronde van de Vier Kantons: 1e plaats,
• Ronde van Zwitserland: 6e plaats

Profs

1964

• Ronde van de Vier Kantons: 1e plaats

1965

• GP des Nations 4e plaats,
• GP Lugano: 4e plaats,
• GP Union Dortmund: 1e plaats

1966

• Amstel Gold Race: 3e plaats