Jair Ventura Filho

Jairzinho groeide op in Caxias, een favela (armenbuurt) in het noorden van Rio de Janeiro. Hij ondervond al snel dat in Brazilië alleen het recht van de sterkste geldt. Hij begreep ook al vroeg dat voetbal eigenlijk zijn enige ontsnappingsroute uit de favela was en tekende voor Botafogo.

Bij Botafogo moest Jairzinho het genie Garrincha opvolgen en gedroeg zich meestal hetzelfde: als een buitenbeentje. Zijn spel stond recht tegenover dat van Garrincha. Waar zijn voorganger hield van eindeloze dribbels en één tegenstander het liefst drie keer voorbijgaan, ging Jairzinho voor de kortste weg naar het doel.

Tijdens het WK van 1970 in Mexico beleefde Jairzinho het beste toernooi van zijn leven. De Selecão versloeg elke tegenstander en kwam relatief makkelijk in de finale. Met fantasierijk voetbal werden Tsjechoslowakije (4-1), Engeland (1-0), Roemenië (3-2) en Peru (4-2) aan de kant gezet. Jairzinho was het eindstation van veel Braziliaanse aanvallen en hij scoorde in elke wedstrijd van het toernooi, nog steeds een record. Toch werd hij met zijn zeven goals geen topscorer van het toernooi. De Duitser Gerd Müller maakte er tien.

Jairzinho toonde zijn tactisch inzicht in de finale tegen Italië. Later zei hij dat bondscoach Mario Zagallo hem de opdracht had meegegeven om steeds te switchen met linkerspits Rivelino of het centrum in te trekken. Zelfs Giacinto Facchetti, 'koning van het catennacio ', trapte in deze val, zodat de rechterzone openviel voor rechtsback Carlos Alberto, die tijdens de wedstrijd een goal zou maken.

Over Brazilië 1970 werd alleen maar lovend gesproken en geschreven. Zo schreef een dichter uit die tijd: "Zulk mooi voetbal moest verboden worden". Nick Hornby schreef in zijn boek, dat Brazilië 1970 het in zekere zin voorgoed verpest had voor de voetballiefhebber, omdat nooit meer iemand zulk mooi voetbal zou kunnen spelen.

Na het WK werd Jairzinho het "mannetje met de mooie maniertjes". Hij zorgde ervoor dat er altijd internationale cameraploegen in de buurt waren en lag hele dagen op het strand. Hij zocht nooit meer contact met zijn voormalige ploeggenoten en met zijn carrière ging het bergafwaarts. In 2003 werd hij aangesteld als bondscoach van Gabon.

• Pan Americaanse Spelen 1 (1963)
• Wereldkampioenschap (1970)
• Taça Independência (1972)

Staat kampioenschap Juvenile (1961,1962 en 1963)

• Paramaribo Cup (1964)
• Ibero-American (1964)
• Cup Circle Journals & Outdoors (1966)
• Winnaar van het Rio-São Paulo toernooi (1964,1966)
• kampioen van Staat Rio de Janeiro (1967,1968)
• Beker van Brazilië (1968)
• Mexico Hexagonal (1968)
• Taça Guanabara (beker van Rio de Janeiro) (1967,1968)

• Copa Libertadores (1976)

• Kampioen van Venezuela (1977)
• Nationaal beker van Venezuela (1977)

• Kampioen van Bolivia (1980,1981)

• Beste speler van het Roberto Gomes Pedrosa toernooi (1964 & 1966)
• Beste speler van de wereldbeker voor teams (1968)
• Topscoorder van de wereldbeker voor teams (1968)
• Beste speler van het staatskampioenschap (1967 & 1968)
• toegevoegd aan de Hall of Fame van het nationaal team van Brazilië

• Lijst van spelers van Olympique Marseille
• Lijst van spelers van Club Jorge Wilstermann
• Lijst van spelers van het Braziliaanse voetbalelftal

	Brazilië – Winnaar WK 1970 (3e titel)
1 Félix · 2 Brito · 3 Piazza · 4 Carlos Alberto  · 5 Clodoaldo · 6 Marco Antônio · 7 Jairzinho · 8 Gérson · 9 Tostão · 10 Pelé · 11 Rivellino · 12 Stinghen · 13 Roberto · 14 Baldocchi · 15 Fontana · 16 Everaldo · 17 Joel · 18 Paulo Cézar Caju · 19 Edu · 20 Dario · 21 Zé Maria · 22 Leão · Coach: Zagallo