Herman Stevens
Herman Stevens (Rotterdam, 28 juli 1955) is een Nederlandse romanschrijver, literair criticus en columnist. Zijn vader was tekenaar en tekstschrijver. Zijn moeder had een balletschool.
Literaire loopbaan
In de jaren tachtig studeerde hij klassieke talen in Leiden, waar hij met een studiegenoot tussen 1983 en 1986 het literaire tijdschriftje Wildgroei leidde, waarin onder meer vroege gedichten van Joost Zwagerman en Piet Gerbrandy verschenen.
Vanaf 1985 schreef Herman Stevens in De Revisor en Maatstaf. De dag na zijn afstuderen begon Stevens aan zijn debuutroman Mindere goden die in april 1990 door De Arbeiderspers werd uitgegeven. Aan het eind van het jaar werd Mindere goden bekroond met de Anton Wachterprijs. Toen Stevens’ tweede roman Een schone slaap in oktober 1991 uitkwam, zat de schrijver in Amerika, als writer-in-residence aan de universiteit van Michigan. Tot eind 1996 zou hij veel tijd in Amerika doorbrengen. In 1997 verscheen bij Prometheus Stevens’ afscheid van Amerika, de roman Het vrouwelijk halfrond. Intussen schreef Stevens geregeld over Engelstalige literatuur in Het Parool en HP De Tijd.
In NRC Handelsblad en De Volkskrant schreef Stevens columns over de toenemende vercommercialisering van de Nederlandse literatuur, lang voor het woord 'bestselleritis' gemeengoed was geworden. In 2001 verscheen Stevens' Rotterdamse roman Gouden bergen, waarin de desillusie met het materialisme van de jaren negentig wordt belichaamd in de cynische loner Leo Donker.
In 2004 herzag Stevens zijn debuutroman Mindere goden. In januari 2007 verscheen Moederziel, een roman die zich opnieuw grotendeels in Rotterdam afspeelt, beginnend in het revoltejaar 1968. In mei 2010 verscheen Vaderland, een roman over een wijnschrijver die rond zijn vijftigste nog vader wordt, waarna zijn huwelijk strandt. In deze roman keren twee vrouwelijke personages uit eerder werk van Stevens terug, vele jaren ouder.
In september 2012 verscheen Stevens' zevende roman Gloriejaren, een literaire avonturenroman over een groepje jongeren dat eind jaren zeventig van school komt. Opnieuw is het thema verloren illusies, maar ditmaal is de helft van het boek geschreven vanuit het oogpunt van een jonge vrouw. Formeel en inhoudelijk is Gloriejaren Stevens' sterkste roman.
In februari 2016 verscheen De onzichtbare vrouw, dat kan worden gelezen als een vervolg op Vaderland. Een man van in de vijftig ontmoet opnieuw zijn eerste liefde, met wie hij als tiener door Den Haag en Scheveningen dwaalde. Nu woont ze in San Francisco, waar hij haar opzoekt, om tussen de eeuwenoude sequoias te dwalen. Het is een knap geconstrueerde roman over ouder worden. Longlist Librislitratuur prijs 2017.
In 2018 verschijnt Het sterke geslacht, een bundel beschouwingen over de vrouw in onze literatuur. Met dit boek keert Stevens terug naar het essay, waarmee hij in zijn studietijd begon, met essays in De Revisor en Maatstaf, in de jaren tachtig. In 'Het sterke geslacht' staan lange essays over Mensje van Keulen, Maria Stahlie, Margriet de Moor, maar ook Lorrie Moore, Philip Roth en James Salter.
In januari 2021 verschijnt Stevens' negende roman, 'Château Désir'.