Heiligbeen

De Latijnse naam os sacrum[9][10][11] is een vertaling van de Oudgriekse naam ἱερόν ὀστοῦν hierón ostoun.[2] Deze naam komt voor bij de Griekse arts Galenus.[2][12] Zowel os als ὀστέον betekenen been/bot en zowel sacrum als ἱερόν betekenen heilig.[12][13]

Het os sacrum wordt als grootste wervel bij de Oude Grieken ook μέγας σπόνδυλος mégas spóndulos[6] genoemd, van μέγας, groot[12] en σπόνδυλος, wervel.[12] In het Latijn komt overeenkomstig ook de naam vertebra magna[2] voor, van vertebra, wervel[13] en magna, groot.[13] De vervorming van μέγας σπόνδυλος naar ἱερόν ὀστέον kan verklaard worden uit het veelvoorkomende gebruik in het Oudgrieks om voor μέγας (groot) ook ἱερός (heilig) te gebruiken'.[6] Een andere bron[14] verklaart ἱερόν echter vanuit het oude geloof dat dit bot onverwoestbaar zou zijn.

Naast bovengenoemde begrippen kwam men bij de Oude Grieken het begrip κλόνις klonis[4][12] voor het heiligbeen tegen, in de anatomisch-Latijnse variant als clonis.[4] Dit is onder andere terug te vinden bij de Griekse dichter Antimachus.[12] Dit begrip is verwant aan het Latijnse clunes[4][12] (billen)[13]. In het Latijn wordt het/de heiligbeen(deren) ook ossa clunium[5] (ossa, beenderen en clunium, van de billen)[13] genoemd. Daarnaast wordt dit aan de bovenkant brede bot[14] ook het os latum[5][6] genoemd, van latum, breed.[13]