Harald Sverdrup
Harald Ulrik Sverdrup (Sogndal, 15 november 1888 – 21 augustus 1957) was een Noors oceanograaf en meteoroloog, die binnen deze vakgebieden tal van theoretische ontdekkingen deed.
Harald Sverdrup werkte aanvankelijk in Bergen en Leipzig (Duitsland), maar was tussen 1917 en 1925 betrokken bij de expeditie naar de Noordpool, onder leiding van Roald Amundsen. Hierna werd hij vakgroepvoorzitter van het departement meteorologie in Bergen, maar zijn interesses lagen meer op het gebied van de oceanografie.
In 1936 werd Sverdrup directeur van het Scripps Institution of Oceanography (SIO) in Californië. Aanvankelijk was hij in die functie aangesteld voor een periode van 3 jaar, maar door de komst van de Tweede Wereldoorlog behield hij deze positie tot 1948. Gedurende 33 expedities tussen 1938 en 1941, aan boord van het onderzoeksschip E.W. Scripps, creëerde hij een gedetailleerde oceanografische databank van de kusten voor Californië. Hij ontwikkelde tevens een theorie over de zeestromen, die bekendstaat als de Sverdrupbalans. Dit was tevens een van de eerste accurate beschrijvingen van het fenomeen. Na zijn vertrek bij het SIO werd hij directeur van het Norwegian Polar Institute en zette hij zijn onderzoek in de oceanografie en mariene biologie verder.
Hij schreef talrijke publicaties, waaronder zijn magnum opus uit 1942, The Oceans: Their Physics, Chemistry and General Biology, samen met Martin W. Johnson en Richard H. Fleming. Dit werk behoort tot de standaardwerken voor oceanografie en mariene biologie.
Sverdrup was lid van de National Academy of Sciences en de Noorse Academie van Wetenschappen. Hij behoorde eveneens tot de Zweedse Orde van de Poolster. De sverdrup, de eenheid om de flux of debiet uit te drukken van zeestromen, werd naar hem vernoemd, alsook de plaats Sverdrupisen op het eiland Nordaustlandet (Spitsbergen). De Sverdrup Gold Medal Award, een prijs voor verdienstelijk onderzoek in de oceanografie, werd ook naar hem vernoemd. Hij ontving de Galatheamedaille.