Hans Kammler

Toen Hans geboren werd, was zijn vader Franz Kammler Oberleutnant in de Deutsches Heer. Zijn vader zou later nog bevorderd worden tot Oberst in de infanterie en later in de gendarmerie. Hans Kammler bezocht diverse scholen van 1908 tot 1918, waaronder het humanistische gymnasium in Bromberg, Ulm en Danzig waar hij in 1919 zijn eindexamen aflegde.

Kammler was zeer nationaal-conservatief gezind en trad daarom begin februari 1919 als vrijwilliger in het 2. Leib-Husaren-Regiment „Königin Viktoria von Preußen“ Nr. 2. Wegens de dreigende demobilisatie van zijn eenheid stapte hij over naar het Vrijkorps Roßbach in het Grenzschutz Ost. In oktober 1919 begon Kammler een studie in architectuur met de studierichting in hoogbouw aan de Technische universiteit Danzig. Bovendien studeerde hij één semester aan de Technische Universiteit München. Tijdens zijn studie's was Kammler lid van de gymnastiekvereniging (ATV) Cimbria.

Op 25 oktober 1923 sloot hij het examen aan de Technische Universiteit Danzig met een ingenieursdiploma af.

In 1924 was hij in het kader van zijn opleiding als regeringsbouwleider voor de Pruisische staatsdienst werkzaam. Vanaf februari 1924 tot februari 1925 was hij de uitvoerder over de wijk Onkel Toms Hütte. Vanaf 1925 tot 1928 ontwierp hij en hield toezicht op de utiliteitsbouw voor garages, werkplaatsen. Ook planning van wijken en vrijstaande huizen. Hij nam deel aan een wedstrijd van algemene ontwikkelingsplannen en van de bouw van grote gebouwen. Op 4 februari 1928 legde hij het staatsexamen af en werd tot Regierungsbaumeister benoemd. "Die Stärke des jungen Architekten lag nicht so sehr im Entwurf als in der Planung und Organisation von Arbeitsabläufen bei größeren Bauvorhaben." Van april 1928 tot maart 1931 was Kammler werkeloos. Daarna werkte hij als deeltijd wetenschapper bij het Reichsforschungsgesellschaft voor economie in de bouw- en woningen.

Vanaf 1 april 1931 tot 1 september 1933 werkte Kammler als werknemer in het Reichsarbeitsministerium mee aan de Stiftung zur Förderung von Bauforschungen in Berlijn.

Op 29 november 1932 promoveerde hij aan de Technische Universiteit Hannover tot doctor in de ingenieurswetenschappen.

De dood van Kammler is niet meer met zekerheid vast te stellen. Er doen de verschillende verklaringen de ronde:

• Kammler pleegde op 9 mei 1945 zelfmoord[11]. Dit werd duidelijk in het verloop van 9 december 1957 in Arnsberg begonnen proces tegen de ondergeschikte van Kammler. Vanwege de slachting van buitenlandse arbeiders in het Arnsberg bos, dat vanaf 20 tot en met 22 maart 1945 door zijn eenheid gepleegd was. In de beslissing van de regionale rechtbank werd vastgesteld dat Kammler, begeleid door zijn ordonnansofficier en bestuurder, begin mei 1945 in Praag was, en de opstand van Praag en de capitulatie van de Duitse troepen ervaarde. Op 9 mei vluchtte hij met twee auto's de stad uit. Nadat hij uitgesproken had "ik heb voor jullie geen doel meer" liet hij bij een bosgebied ten zuiden van Praag halt houden. Hij eiste dat zijn begeleider, zich erdoor zou slaan terug naar Duitsland, en ging het bos in. Korte tijd daarna werd zijn lijk door zijn ordonnansofficier, SS-Obersturmführer Zeuner en bestuurder SS-Oberscharführer Preuk gevonden. Hij had zich waarschijnlijk met behulp van cyanide van het leven beroofd. Het lijk werd vervolgens door de aanwezige ter plekke begraven.

• In het boek de Vier Prinzen zu Schaumburg-Lippe, Kammler und von Behr, (2013), staat een brief van de getuige Ingeborg Alix Prinses te Schaumburg-Lippe aan Jutta Kammler daarin kan nagelezen worden over de laatste dagen van Kammler in Praag[12].

• In 2014 betwijfelde de historicus Rainer Karlsch, dat Kammler in 1945 wel zelfmoord gepleegd heeft. Hij had zich in 1945 eerder in de bescherming van de Amerikaanse inlichtingendiensten begeven.[13].

• In april 1945, waarschijnlijk op bevel van hemzelf door zijn eigen adjudant SS-Obersturmbannführer Hans Schleiff doodgeschoten.[14].

• Op 9 juli 1945, richtte Kammler's weduwe een verzoek aan de rechtbank om haar man vanaf 9 mei 1945 dood te laten verklaren. Zij overhandigd een verklaring onder ede, gedateerd van 8 mei 1948, door Kammler's chauffeur, SS-Oberscharführer Kurt Preuk. Volgens Preuk, had hij persoonlijk het "lijk van Kammler gezien en was present geweest bij zijn begrafenis" op 9 mei 1945. Door de uitspraak van het gerechtshof van het district van Berlijn-Charlottenburg op 7 september 1948; (dossier 14.II 344/48); werd de dood van Kammler op 9 mei 1945 officieel vastgesteld. In een andere verklaring onder ede van 16 oktober 1959 betrof het de uitkering bij overlijden, waarin Kurt Preuk verklaarde dat de datum van zijn dood "rond 10 mei 1945 was", maar dat hij niet van bewust was van de doodsoorzaak. Op 7 september 1965, verklaarde de adjudant van Kammler, Heinz Zeuner (geboren op 12 mei 1921 in Clausthal-Zellerfeld), dat Kammler overleed op 7 mei 1945, ten zuidelijk van Daffle/Moldavië. Zeuner verklaarde dat hij samen met Preuk en andere van Kammler's staf, het lijk van de SS-generaal geobserveerd hadden. Alle ooggetuigen overlegden over de kwestie en beweerden met zekerheid dat de doodsoorzaak wel cyanide vergiftiging was.[1].

Op 14 juni 1930 trouwde Hans Kammler met Jutta Carla Anna Horn (12 april 1908 in Naumburg) zij was lid van de Nationalsozialistische Volkswohlfahrt, NSD-Studentenbund, en NS-Bund Deutscher Technik. Het echtpaar had meerdere kinderen: twee zonen (geboren 11 februari 1940 en 10 december 1943), vier dochters (geboren 13 maart 1931 (overleden 16 september 1931); 25 maart 1932; 6 juli 1934 (overleden 12 maart 1936); en 11 februari 1937)[1].

De persoon Hans Kammler vond literaire verwerking in de roman Der Trojaner van Eric Verna (2013), ISBN 978-3-8495-7145-0. Kammler verschijnt ook in de roman Der General des letzten Bataillons (2014) van Dan König.

In de roman Das letzte Experiment van Philip Kerr (2009), ISBN 978-3-499-24923-5, wat zich in 1950 in Argentinië afspeelt, daarin verschijnt Kammler ook.

• SS-Untersturmführer: 20 april 1936[15][1][16][17]
• SS-Obersturmführer: 20 april 1937[15][1][17]
• Wachtmeister der Reserve: 1937[17]
• SS-Hauptsturmführer: 12 september 1937[15][1][17]
• Leutenant der Reserve: 1937[1] - 1939[17]
• SS-Sturmbannführer: 11 september 1938[15][1][17]
• SS-Obersturmbannführer: 1 juni 1939[15][1][17]
• SS-Standartenführer: 1 augustus 1940[15][1][17]
• SS-Oberführer: 6 juni 1941[15][17] - 1 juni 1941[1]
• SS-Brigadeführer en Generalmajor bij de Waffen-SS:[14] 20 april 1942[15][1][17]
• SS-Gruppenführer en Generalleutnant bij de Waffen-SS: 30 januari 1944[14][15][1][17]
• SS-Obergruppenführer en General bij de Waffen-SS : 27 maart 1945[15][17] - 1 maart 1945[1]

• NSDAP-nr.: 1 011 855[14] (lid geworden 1 maart 1932)[15][1]
• SS-nr.: 113 619[14] (lid geworden 20 mei 1933)[15][1]

• Ehrenwinkel der Alten Kämpfer[1]
• Kruis voor Oorlogsverdienste, 1e Klasse (20 april 1942) en 2e Klasse (16 juli 1940) met Zwaarden[17][14][15][1]
• SS-Ehrenring[14][15]
• Ehrendegen des Reichsführers-SS[14][15]
• Dienstonderscheiding van de SS
• Ridderkruis van het Kruis voor Oorlogsverdienste met Zwaarden op 1 februari 1945[14] als SS-Gruppenführer en Generalleutnant bij de Waffen-SS en Sonderbeauftragter/bevollmächtiger des RFSS/Görings/Speers[15][1][17]
• IJzeren Kruis 1939, 1e Klasse en 2e Klasse (24 september 1944)[14][15][1][17]
• Duits Kruis in goud op 28 november 1944 als SS-Gruppenführer en Generalleutnant bij de Waffen-SS en Kommandeur, Division z.V., Waffen-SS[15][1][17]
• SS-Zivilabzeichen (nr. 55.555)[15][1][17]
• Julleuchter der SS op 16 december 1935[17]

• (de) Die Fernrakete V 2 und ihre Starträume in den Kreisen Borken, Coesfeld und Steinfurt.
• (de) Vier Prinzen zu Schaumburg-Lippe, Kammler und von Behr.

• Agoston, Tom. Teufel oder Technokrat? Hitlers graue Eminenz. Mittler-Verlag, Berlijn 1993, ISBN 3-8132-0432-4.
• Thad Allen, Michael. The Business of Genocide – The SS, Slave Labour and the Concentration Camps. Londen 2002.
• Fröbe, Rainer. Hans Kammler, Technokrat der Vernichtung. In: Robert Smelser, Enrico Syring (Hrsg.): Die SS. Elite unterm Totenkopf. 30 Lebensläufe. Paderborn 2000.
• Gutschow, Niels. Ordnungswahn. Architekten planen im eingedeutschten Osten 1939–1945. (= Bauwelt Fundamente. 115). Birkhäuser, Berlijn 2001, ISBN 3-7643-6390-8.
• Karlsch, Rainer. Hitlers Bombe. Die geheime Geschichte der deutschen Kernwaffenversuche. DVA, München 2005, ISBN 3-421-05809-1.
• Karlsch, Rainer & Petermann, Heiko. (Hrsg.): Für und wider Hitlers Bombe. Waxmann Verlag, Münster/ New York 2007, ISBN 978-3-8309-1893-6.
• Klee, Ernst. Das Personenlexikon zum Dritten Reich: Wer war was vor und nach 1945. Fischer-Taschenbuch-Verlag, Frankfurt am Main 2005, ISBN 3-596-16048-0.
• Naasner, Walter. (Hrsg.): SS-Wirtschaft und SS-Verwaltung – Das SS-Wirtschafts-Verwaltungshauptamt und die unter seiner Dienstaufsicht stehenden wirtschaftlichen Unternehmungen. (= Schriften des Bundesarchivs. 45a). Droste Verlag, Düsseldorf 1998, ISBN 3-7700-1603-3.
• Schulte, Jan Erik. Zwangsarbeit und Vernichtung: Das Wirtschaftsimperium der SS. Oswald Pohl und das SS-Wirtschafts-Verwaltungshauptamt 1933–1945. Schöningh, Paderborn 2001, ISBN 3-506-78245-2. (Dissertation der Universität Bochum, 1999).
• Serrien, Pieter, Elke dag angst. De terreur van de V-bommen op België, Horizon, Antwerpen, 2016.
• Wagner, Jens-Christian. (Hrsg.): Konzentrationslager Mittelbau-Dora 1943–1945. Begleitband zur ständigen Ausstellung in der KZ-Gedenkstätte Mittelbau-Dora. Wallstein, Göttingen 2007, ISBN 978-3-8353-0118-4.
• Merkel, Reiner. Hans Kammler - Manager des Todes: Eine "deutsche" Karriere. August-von-Goethe-Literaturverl., 2010, ISBN 978-3-837-20817-7