HV Sittardia

Voorjaar 1942 oefende een stel dames studenten aan de Academie voor Lichamelijke Opvoeding te Tilburg, wonende in de regio Sittard, onder leiding van Albert Sluijs in Sittard geregeld voor allerlei spelen en atletiek ten dienste van hun opleiding. Hieruit kwam de vraag naar voren om met een team te gaan korfballen of handballen. Korfbal viel af omdat het gemengd gespeeld moest worden en het niet in R.K. verband werd gespeeld. Dus koos men voor handbal. Men kwam tot twee teams, die met en tegen elkaar speelden. Het bestuur van de S.V. Sittardse Boys gaf toestemming om één keer per week op het hoofdveld te trainen. Omdat Albert Sluijs ook de atletiekafdeling van de Sittardse Boys trainde, ging men eigenlijk vanzelfsprekend spelen onder de naam Sittardse Boys. In deze dagen sprak met over over elfhandbal dat op een voetbalveld werd gespeeld. Rond die tijd startte in Geleen dhr. Harrie Verhardt met een dameshandbalteam van de RKSV Wilskracht. In september 1942 werd in de Baandert te Sittard de eerste dames handbalwedstrijd gespeeld tussen de Sittardse Boys en Wilskracht. Pas later zagen mannelijke atleten wel iets in handbal als een geschikte aanvulling om de wintermaanden door te komen. In augustus 1948 is officieel sprake van een herenteam in de handbalafdeling van Sittardse Boys, die ook atletiek en voetbal overkoepelde. Net als bij de dames nam ook hier Albaer Sluijs het voortouw. Hij was in die jaren voorzitter, scheidsrechter, trainer, maar ook schrijvend over de nieuwe sport in de Boys-bode. Verder leidde hij scheidsrechters op.

In navolging van hetgeen bij de voetballers gebeurde en op aandringen van de burgemeester fuseerden in 1951 de twee Sittardse handbalverenigingen en ontstond de naam Sittardia. Johan van Nistelroy werd de eerste voorzitter van die fusieclub. Hij bleef dat tot 1958 toen de dames- en herenafdeling besloten zelfstandig verder te gaan. Van Nistelrooy werd voorzitter van de damesvereniging, terwijl Chief Wauben de eerste voorzitter en trainer werd van de herenclub. Daar legde hij indirect de basis voor de latere successen.

Sittardia was, wat betreft de prestaties, in de jaren vijftig geen hoogvlieger maar kon goed mee in het Zuid-Nederlandse veldhandbal. Het was de verdienste van Chief Wauben dat hij als gymleraar op het Bisschoppelijk College in Sittard en de toenmalige dependance St. Michiel in Geleen de handbalsport als geen ander promootte. Hij maakte leerlingen als Jo Maas, Guus Cantelberg, Pim Rietbroek en vele anderen warm voor de handbalsport. Bovendien had Chief Wauben een vooruitziende blik toen hij al in een vroeg stadium doorhad dat het nog onbekende zaalhandbal eens het veldhandbal zou verdringen. Nog voor dat er in onze regio een geschikte accommodatie werd gebouwd propageerde Chief de nieuwe sport.

In 1957 fuseerden de RK Limburgse handbal Bond en het Nederlands Handbal Verbond. Sittardia kreeg een plaats in de zuidelijke Districtsklasse. De Brabantse clubs voerden daarin de boventoon. In 1958 is er voor het eerst sprake van een georganiseerd zaalhandbal. Een jaar later wordt Sittardia in het Duitse Rheydt, omdat er in onze regio geen geschikte hal voorhanden was, kampioen van het district Zuid-A.

Zaalhandbal in 1966, Aalsmeer tegen Sittardia 10-17, speler Aalsmeer gaat scoren.

Het eerste nationaal succes wordt behaald als Sittardia in 1962 in Rotterdam, als kampioen van district Zuid, een tweede plaats behaald achter het Haagse Operatie ’55. Chief Wauben neemt dan de opleiding van de junioren op zich en wint in 1963 meteen de nationale juniorentitel. Dit team is de basis voor de vele latere successen. Door in het seizoen 1964/65 de eerste plaats te behalen in de Overgangsklasse B wordt in het seizoen 1965/66 promotie afgedwongen naar de nieuw te vormen Hoofdklasse, vergelijkbaar met de huidige eredivisie.

Terwijl men op het veld nog in de overgangsklasse speelt wordt in de zaal uiterst succesvol geacteerd in de eerste competitie op het allerhoogste niveau. Sittardia speelt dat jaar zijn thuiswedstrijden in Geleen. Op Carnavalszondag 20 februari 1966 verliest Operatie ’55, dat hiervoor al vier keer op rij nationaal kampioen is geweest, onverwacht. Daardoor is het eerste landskampioenschap voor Sittardia een feit.

Sittardia mag hierdoor voor het eerst Europa in. De eerste tegenstander is het Belgische Schaerbeek. Zowel in Antwerpen als thuis in de nieuwe CIOS-hal, worden de Belgen met ruim verschil verslagen. In de volgende ronde wacht een tegenstander van kaliber: VfL Gummersbach. Een forse 30-10 nederlaag en eervol 20-29 verlies in een volle thuishal betekenen het einde van een Europees avontuur. Het volgend seizoen in de Hoofdklasse wordt afgesloten met een tweede plaats achter ESCA uit Arnhem. De terugval is van korte duur: hierna zou Sittardia beginnen aan een ongeëvenaarde serie van 10 opeenvolgende kampioenschappen. Het seizoen 1968-69 luidt men uit met twee successen. Op het veld promoveert men eindelijk naar de landelijke hoofdklasse en in de zaal wordt na een beslissingswedstrijd tegen Olympia Hengelo de derde nationale titel binnen gehaald. In 1971 neemt Sittardia definitief afscheid van het veldhandbal.

Een Europese topprestatie levert men in het seizoen 1972/73. In de kwartfinale tegen de Europacuphouder Partizan Bjelovar weet Sittardia thuis te winnen. Een te grote uitnederlaag voorkomt een sensatie. Pas in de tweede helft van de jaren zeventig komt de Nederlandse concurrentie dichterbij. In het seizoen 1977/78 wordt het Haagse SV Hermes kampioen. Sittardia herstelt zich het jaar daarop, 1978-79, door niet alleen de twaalfde titel, maar ook de beker te winnen.

In 1980 begint Sittardia met een verjongingskuur. Er volgen enkele ”magere” jaren, waarin, naast de bekersuccessen, desondanks twee maal de tweede plaats wordt bereikt. In 1987 wordt na zeven jaren weer eens het landskampioenschap binnengehaald. Ook in 1980, 1981 en 1984 is er bekerwinst.

De concurrentie is inmiddels sterker geworden en successen zijn niet meer vanzelfsprekend. Toch volgen in 1993, 1994, 1997 en 1999 weer nationale titels voor Sittardia en wordt in 1995, 1997 en 2001 de beker gewonnen. De teller blijft daarmee vooralsnog staan op 18 landstitels en 7 maal bekerwinst.

De aanvankelijk rivaliteit tussen Sittardse Boys en A.V.S. ontstond in de jaren zestig en zeventig ook tussen Sittardia en D.V.O. en wel nadat beide verengingen zich hadden toegelegd op het zaalhandbal. Het was D.V.O. dat als eerste de top van het Nederlandse zaalhandbal wist te bereiken. In 1966 werd het team ongeslagen kampioen in de district 1e klasse. Via de Overgangsklasse volgde er in 1969, onder trainer-coach Leo Reijnders, promotie naar de toenmalige Hoofdklasse. Sittardia volgde enkele jaren later. In 1968 werd het team kampioen van de districts 1e klasse. In 1973 was promotie naar de Hoofdklasse een feit. Nellie Martens was speelster-trainster en Rinus van Erp coach. Na 2 seizoenen volgde degradatie, maar 2 jaar later wist het team weer te promoveren.

Eerdere gedachten in de richting van een fusie tussen beide Sittards dameshandbal-verenigingen bleven steeds in een vroegtijdig stadium steken. Niet onbegrijpelijk gelet op de sportieve onderlinge rivaliteit. In 1980 bleek de tijd er echter wel rijp voor te zijn en zo ontstond op 23 juni 1980 HV Sittardia-D.V.O. Na de fusie speelde Sittardia-D.V.O. tot 1984 in de Eredivisie. Na 2 seizoenen 1e divisie promoveerde men in 1986 weer, maar in 1988 volgde weer degradatie. Tot en met het seizoen 1998-1999 speelde Sittardia-D.V.O. in de 1e divisie, waarbij menig jaar om het kampioenschap werd meegestreden. Promotie zat er echter niet meer in. In 1981 en in 1982 bereikte Sittardia-D.V.O. de finale van de landelijke bekercompetitie met als tegenstanders P.S.V. en Hellas. Helaas kon de beker beide keren niet gewonnen worden.

In augustus 1999 moest de vereniging een grote teleurstelling verwerken. Bij de start van de voorbereidingen op dat seizoen haakten plotseling een aantal speelsters af. Hierdoor kon de vereniging, op eerste divisieniveau, geen representatief team meer op de been brengen. Daarom werd besloten het team terug te trekken uit de eerste divisie. De ploeg nam de plaats in van het tweede team in de derde divisie. Vanuit de derde divisie werd met een nieuw team, waarin een belangrijke rol voor de eigen jeugd werd weggelegd, gewerkt aan de toekomst, met als doel op termijn het verloren terrein weer in te lopen. Promotie naar de regioklasse na het seizoen 2002-2003 was daarvan een eerste resultaat van.[3]

Per 1 juli 2002 fuseerden de handbalverenigingen Sittardia-Heren en Sittardia-DVO (dames) tot één vereniging: HV Sittardia, waardoor er na 44 jaar weer sprake was van één Sittardse handbalvereniging.[4] Het seizoen 2002-03 startte de heren van Sittardia met een nieuw verjongd team onder leiding van speler-coach Jörg Bohrmann. Hiermee wilde de club weer doorgroeien naar de top van het Nederlandse handbal. Het eerste jaar werd al meteen een prima prestatie geleverd door met een zesde plaats de play-offs te behalen.[5] In het seizoen 2006-2007 stond het team onder leiding van Maurice Canton die Bohrmann opvolgde. In dit seizoen weten de heren van Sittardia net niet de landstitel te bemachtigen. Sittardia stond in de Best of Three tegenover Handbal Volendam, maar verloor de finalestrijd. Het laatste seizoen dat het herenteam van Sittardia in de eredivisie speelde stond het onder leiding van Lambert Schuurs, die het seizoen hiervoor stopte als handballer.

In 2007 sloegen BFC, Sittardia en V&L de handen in elkaar om het handbal niveau van de heren in Limburg te behouden. In 2008 ontstond het plan Tophandbal Zuid-Limburg wat uit twee team bestond, Limburg Lions (het topteam) en de Limburg Wild Dogs (het talententeam, dat na één seizoen opgeheven werd en werd het tweede team van de Lions). Het eerste team van Lions ging toen spelen onder de licentie van toenmalige eerste team van Sittardia. Het nieuwe eerste herenteam van Sittardia kwam binnen in enkele jaren te spelen in de eerste divisie.

Bij aanvang van het seizoen 2019-2020 werd een nieuw team gemaakt; Lions Youth, een herenploeg met A-junioren dat uitkomt in landelijke A-jeugddivisie. Hierdoor trok het eerste herenteam van Sittardia zich terug uit de eerste divisie. Enkele van de jonge spelers die van het eerste team van Sittardia deel van uitmaakten, gingen spelen voor het nieuw opgerichte team. Een ander deel stroomde door naar Lions 2. Sindsdien komt het eerste team van Sittardia uit in de eerste regioklasse.[6]

De dameskant van Sittardia weet in deze periode zeer weinig successen te boeken en had nauwelijks betekenis in de landelijke competitie. Anno 2019 heeft Sittardia één senioren-damesteam.

Kleine toernooien

Competitie	Aantal	Jaren
Internationaal
Limburgse Handbal Dagen	1x	1989

Samenwerkingsverband herenteams Sittardia, V&L en BFC (tot 2016)
Grote toernooien

Kleine toernooien

Competitie	Aantal	Jaren
Internationaal
Limburgse Handbal Dagen	1x	2011