Geschiedenis van Djibouti

De Franse interesse ging terug op de expeditie (1839-42) van Rochet d’Hericourt. Het gebied werd verder verkend door Fleuriot de Langle, de Franse agent in Aden. Hij sloot namens Frankrijk verschillende verdragen met stammen in het gebied. In 1862 kocht Frankrijk een stuk grond bij Obock dat dienst kon doen als ankerplaats. De interesse in het gebied nam verder toe na de aanleg van het Suezkanaal en de toenemende Britse invloed in de regio.

Door verschillende verdragen breidde Frankrijk zijn grondgebied in de regio uit. Léonce Lagarde kreeg de aanstelling als gouverneur van het protectoraat. In 1894 vestigde hij het Franse bestuur in de stad Djibouti en noemde het Frans Somaliland. Het gebied bleef die naam tot 1967 behouden. De grens tussen Djibouti en Ethiopië werd in samenspraak met keizer Menelik II vastgesteld. In 1897 werd begonnen met de aanleg van een spoorweg vanuit Djibouti richting de Ethiopische hoofdstad Addis Ababa. De eerste trein arriveerde daar in juni 1917.

Een Russische delegatie onder leiding van Nikolay Ivanovitch Achinov bestaande uit kolonisten, infanterie en een orthodoxe priester arriveerde in 1889 bij de Golf van Tadjoura. De Fransen zagen dit als een schending van hun territoriale rechten en bombardeerden de Russen vanuit zee. De kolonisten keerden terug naar Odessa en daarmee kwam er binnen een jaar een einde aan de Russische droom om Oost-Afrika te koloniseren.

Na de Italiaanse invassie en bezetting van Ethiopië midden jaren dertig van de twintigste eeuw vonden er constant schermutselingen plaats langs de grens tussen Italiaanse en Franse troepen. Na de Duitse bezetting van Frankrijk werd Frans Somaliland bestuurd door het pro-Duitse Vichy-bewind. Geallieerde troepen gingen tijdens juni en november 1941 gedurende de Oost-Afrika Campagne in 1941 het gevecht aan met de Franse en Italiaanse troepen in het gebied. De Italianen werden verslagen en Frans Somaliland raakte daardoor geïsoleerd. Ondanks de Britse blokkade van Djibouti-stad waren de lokale Franse autoriteiten nog steeds in staat informatie over passerende geallieerde konvooien door te geven aan de nazi's. In 1942 namen vierduizend Britse militairen de stad in. Een lokaal regiment uit Frans Somaliland participeerde later in de oorlog bij de bevrijding van Parijs.

Buurland Somalië verkreeg in 1960 zijn onafhankelijkheid. Twee jaar eerder mochten de inwoners van Frans Somaliland stemmen over de vraag of zij wilden opgaan in het buurland Somalië of onderdeel wilden blijven van Frankrijk. Een meerderheid stemde ervoor om bij Frankrijk te blijven, hoewel er ook rapporten waren over duizenden etnische Somaliërs wie het verhinderd werd om te stemmen. Mahmoud Harbi, een van de felste bepleiters voor een samensmelting met Somalië verloor twee jaar later het leven bij een vliegtuigcrash die onder mysterieuze omstandigheden plaatsvond. Frankrijk negeerde in 1966 de oproep van de Verenigde Naties om Frans Somaliland zijn onafhankelijkheid te geven. Na een bezoek van de Franse president Charles de Gaulle werd besloten tot een nieuw referendum. Een meerderheid stemde er wederom voor om bij Frankrijk te blijven, maar ook ditmaal waren er rapporten van verkiezingsfraude. Een groot deel van de Somalische bevolking van het protectoraat had zich niet mogen registreren en kon dus niet stemmen.

In de jaren daarna groeide bij Frankrijk ook de bereidheid de laatste kolonie in Afrika onafhankelijkheid te geven, mede door de hoge kosten voor de instandhouding ervan. Bij een derde referendum in juni 1977 stemde 98,8 procent van de bevolking voor onafhankelijkheid.