Frans de Wit (beeldhouwer)

Tussen 1983 en 1985 werd langs het Calandkanaal in Rotterdam-Europoort ter hoogte van de Calandbrug, om scheepvaart ook bij een windkracht groter dan 5 mogelijk te maken, een windscherm geconstrueerd naar een ontwerp van gemeente-architect Maarten Struijs en met medewerking van landschapskunstenaar Frans de Wit. Het scherm is bijna 2 kilometer lang en bestaat uit halfronde betonnen elementen van 25 meter hoogte.

Tussen 1986 en 1992 werd in het Recreatiegebied Spaarnwoude, tussen Haarlemmerliede en Spaarnwoude, een klimwand- en schijvenproject aangelegd, naar een ontwerp van Frans de Wit. Het project ligt in kunstmatige heuvels en bestaat uit twee delen:

• klimwand: bestaande uit 178 betonblokken van 1.20 x 1.20 m
• schijven: een grove puinstapeling in het midden gescheiden door twee enorme schijven met een trap

Vierkant eiland in de plas is een kunstwerk in een waterpartij in het Prinsenpark van de Rotterdamse deelgemeente Prins Alexander. In het midden van een betonnen constructie bevindt zich een vierkant. Dit gat symboliseert het laagste punt van Nederland: zeven meter beneden NAP. De constructie, van vierkant en cirkel, vormt een schaal met oplopende balken en meet 55 x 55 meter.

"Back to basics" zou als motto bij het werk van Frans de Wit gebruikt kunnen worden. Als beeldhouwer refereert hij voortdurend aan basisvormen en -principes. Geometrische kernwaarden – vierkant, driehoek, cirkel – zijn evenzeer uitgangspunten als de tegenstellingsparen gesloten-open, horizontaal-verticaal, hol-bol, organoïde-abstract. Het tarten van de zwaartekracht zodanig dat de spanning voelbaar is, maar ook werken met krachten die inherent zijn aan de gekozen materialen: het zoeken naar evenwicht. Metaal, steen, hout en beton worden in hun waarde gelaten; de identiteit van het materiaal is onderdeel van het werk. Het woord ‘werk’ in dubbele betekenis, niet alleen het eindresultaat telt, maar ook het aan dat resultaat afleesbare werkproces. De vormentaal van Frans de Wit is archaïsch, basaal en met die taal formuleert hij een universeel verhaal. Een verhaal van alle tijden en culturen, van mens en natuur. Zijn monumentale sculpturen – in Spaarnwoude en in Prins Alexander – zijn als prehistorische sites: ze hebben een functie die ons vreemd vertrouwd voorkomt. Wouter welling, 2008.