Franco Manzecchi

Franco Manzecchi (Ravenna, 10 september 1931 - Konstanz, 25 maart 1979) was een Italiaanse swing- en bebop-drummer, die vanaf eind jaren vijftig in Parijs een veelgevraagde jazzdrummer was.

Franco Manzecchi, 1971

Manzecchi speelde als veertienjarige drums in de band van zijn oudere broer, de trompettist Gino Manzecchi. Nadat hij in 1949 de bebop ontdekte (Charlie Parker), speelde hij zes jaar in dansorkesten in Bologna en een jaar in Wenen. In 1957 kwam hij naar Parijs, waar hij aanvankelijk werkte als New Orleans-jazz en swingdrummer, onder meer met Mezz Mezzrow, Albert Nicholas, Tony Scott, Don Byas, Pony Poindexter, Peanuts Holland en Bill Coleman. Hij speelde er in Blue Note, met een groep van Bud Powell (met bassist Pierre Michelot) en een trio van organist Lou Bennett. Verder speelde hij met onder meer Jay Jay Johnson, Sonny Criss, Lucky Thompson, Quincy Jones, Jack Dieval (een grote tournee in 1961), Eric Dolphy, Chet Baker (in Parijs en België), Johnny Griffin, Sahib Shihab, René Urtreger, Martial Solal, René Thomas en Stéphane Grappelli. In 1966 werd hij drummer van het trio van saxofonist Michel Roque, waarmee hij zeven jaar lang speelde. Daarnaast werkte hij met Hank Mobley, Joe Henderson en Dexter Gordon. In de jaren zeventig speelde hij weer veel in Italië, bijvoorbeeld met Teddy Wilson, Barney Kessel en Chet Baker. In 1976 verhuisde hij met zijn Duitse vrouw en kinderen (waaronder zoon Patrick, tegenwoordig ook een bekende drummer) naar het Duitse Konstanz. Hij speelde nog verschillende keren in Parijs, zoals met Johnny Griffin. Manzecchi overleed in 1979 aan een hartkwaal, waar hij al jaren aan leed en ook behandeld was.

Drummer Manzecchi werd door jazzdrummers als Kenny Clarke, Art Blakey en Elvin Jones zeer gewaardeerd. Hij is op talloze opnames als sideman te beluisteren, onder meer van Eric Dolphy en Chet Baker. Als leider maakte hij met Patrice Galas en Marc Fosset in juni 1978 een album, dat goed verkocht.