Dr. Hook

Dr. Hook kwam voort uit de band The Chocolate Papers. Nadat deze uit elkaar was gegaan, trok bandlid George Cummings van Chicago naar New Jersey, waar hij het initiatief nam voor een nieuwe band. Ray Sawyer, Billy Francis en Popeye Phillips die eveneens in The Chocolate Papers hadden gespeeld sloten zich bij Cummings aan en als bassist werd Dennis Locorriere aangetrokken. Drummer Phillips verdween wegens muzikale meningsverschillen al snel uit de band en werd vervangen door in eerste instantie Joseph Olivier en later John 'Jay' David.

Toen de nieuwe band een naam moesten hebben voor een aanplakbiljet, bedacht Cummings Dr. Hook & The Medicine Show: Tonic for the Soul, geïnspireerd op de rondreizende medicijnshows van het oude Westen en deels refererend aan het ooglapje van bandlid Ray Sawyer (gevolg van een auto-ongeluk in 1967) dat associaties opwekte met kapitein Haak uit Peter Pan.

In 1970 werd Dr. Hook gevraagd om twee nummers op te nemen voor de film Who Is Harry Kellerman And Why Is He Saying Those Terrible Things About Me? waarin Dustin Hoffman een singer-songwriter speelde die door een zenuwinzinking werd getroffen. The Last Morning (waarvan een nieuwe versie werd gemaakt voor het tweede album Sloppy Seconds) en Bunky and Lucille werden geschreven door Shel Silverstein (hofleverancier tijdens de eerste jaren, en tevens cartoonist en dichter) en gezongen door Locorriere. De film, waarin de band ook te zien is, werd in 1971 uitgebracht; het werd geen kaskraker maar leverde Dr. Hook wel een platencontract op. Datzelfde jaar kwam het debuutalbum uit met de wereldhit Sylvia's Mother.

Sloppy Seconds leverde de hit The Cover Of The Rolling Stone op; in dit nummer gezongen door Sawyer werd de draak gestoken met het idee dat een muzikant pas succesvol is als hij op de voorkant van het 'toonaangevende' muziekblad Rolling Stone staat. Uiteindelijk kwam Dr. Hook inderdaad on the cover of the Rolling Stone (nummer van 29 maart 1973), weliswaar als karikaturen. In Engeland werd het nummer door de BBC als sluikreclame opgevat en daarom geboycot totdat er een aangepaste versie kwam onder de titel On the Cover of the Radio Times (weekblad van de BBC).

In 1976 verscheen het album A Little Bit More waarvan de gelijknamige Bobby Gosh-cover een hit werd.

Ondertussen is het disco-tijdperk aangebroken, en ook het country-popgeluid van Dr. Hook raakte erdoor beïnvloed. Pleasure and Pain uit 1978 bevatte de hits Sharing The Night Together en When You're In Love With A Beautiful Woman. Sometimes You Win uit 1979 (waarvan Sexy Eyes en Better Luck Next Time de hitlijsten haalden) ging verder op de ingeslagen weg.

In 1982 werd Baby Makes Her Blue Jeans Talk het laatste grote succes van Dr. Hook. Ray Sawyer vertrok in 1983 waarna de groep nog twee jaar doorging met Locorriere als enige frontman.

• Dennis Locorriere (1949), zang, gitaar, bas, harmonica
• Ray Sawyer (1937-2018), achtergrondzang, percussie, gitaar
• George Cummings (1938), leadgitaar
• Billy Francis (1942-2010), keyboard
• Thomas La Fayette 'Popeye' Phillips (1941-2003), drums
• John 'Jay' David (1942), drums
• Jance Garfat (1944-2006), bas
• Rik Elswit (1945), leadgitaar
• John Wolters (1945-1997), drums
• Bob 'Willard' Henke (1951), gitaar
• Rod Smarr (1947-2012), gitaar

• Drukwerk maakte een Nederlandstalige versie van Sylvia's Mother.
• Henny Huisman maakte in zijn tijd als presentator van de Hitkrant Drive-In Show (voorloper van de uiteindelijke Soundmixshow) de single Op De Voorplaat Van De Hitkrant Staan.
• Bertus Staigerpaip nam het in 1988 op als Op De Voorplaat Van De Donald Duck.
• Pé Daalemmer & Rooie Rinus namen het in 1984 als Afscheidslied op met daarin de tekst Op de veurste bladzie van de Loeks!
• Sandy Kandau, voormalig achtergrondzangeres van René Froger, scoorde in 1996 met haar versie van Love You A Little Bit More.