Dick van den Honert

In mei 1940 vocht de inmiddels 20-jarige Van den Honert in de Peel-Raamstelling. Zijn kanon dateerde uit het begin van de 19de eeuw en had een bereik van slechts 6 km. En het kon maar twee keer per minuut vuren. Ze moesten zich al gauw terugtrekken.

Op 22 mei 1940 vertrok hij naar Engeland. Via Zeeland en België bereikte hij Caen waar hij een Pool tegenkwam, met wie hij een vliegtuig wilde stelen om naar Engeland te vliegen. Toen ze eenmaal in de lucht waren, bleek er te weinig benzine in de tank te zitten, zodat ze terug moesten gaan. Daarna vond hij een visser die bereid was hem naar Southampton te brengen. Bij aankomst werd hij gearresteerd en ondervraagd, maar Van den Honert werd op voorspraak van koningin Wilhelmina, die zijn familie kende, al gauw vrijgelaten. Daarna was hij een van de eerste Nederlanders die bij de RAF werd ingedeeld. Zijn eerste examen deed hij in december, daarna vervolgde hij zijn opleiding op de E.F.T.S. in Cambridge, en op de F.T.S. leerde hij vliegen in Miles Masters, Spitfires en Hawker Hurricanes. Hoewel hij zijn 'Wing' nog niet had, vloog hij zijn eerste solo in een Hurricane in mei 1941, waarna hij de 'Wingless Wonder' werd genoemd.

In 1942 ontmoette hij Joan Warren, die als vrijwilligster bij de RAF op de basis Scorton in Yorkshire werkte. Omdat hij dacht dat hij misschien naar de Verenigde Staten zou worden overgeplaatst, trouwden ze al op 31 oktober. Ze kregen drie kinderen.

Walrus

Lysander

Van den Honert werd jachtvlieger, van 14 juli 1941-27 april 1942 bij het 611 Squadron, en vloog in zijn Spitfire vele missies. Daarbij beschadigde hij in september 1941 een Duitse Bf109 en schoot hij er twee neer op 21 oktober 1941. In 1942 werd hij de eerste commandant van de 167 Gold Coast Squadron, de latere 322 Dutch Squadron RAF.

Eind 1942 dreigde een gevecht met een Messerschmitt verkeerd af te lopen. Hij dook te snel en liep beschadigingen op aan zijn oogholten, waardoor zijn gezichtsvermogen werd aangetast. Hij mocht ook niet meer hoger dan 10.000 voet vliegen.

Sindsdien vloog Van den Honert voor het 275th Air Sea Rescue Squadron in een Supermarine Walrus of een Westland Lysander. Op 5 juni 1944, de dag voor D-Day, steeg hij op vanaf de basis Warmwell in Engeland. Het zou een routine patrouillevlucht worden maar via de boordradio werd hij richting Cherbourg gestuurd. Daar troffen ze een gele reddingsboot aan met William Smith, die ruim een half uur daarvoor in zijn Hawker Typhoon was neergeschoten door het Duitse luchtafweergeschut. Ondanks de 5 meter hoge golven besloot Van den Honert met zijn dubbeldekker op zee te landen. Zijn twee drijvers werden kapot geslagen maar hij slaagde erin Smith te redden. Om zonder die drijvers op te stijgen was moeizaam, de vliegboot ketste over de golven voordat hij uiteindelijk de lucht in kwam. Van den Honert werd voor zijn redding beloond met het Britse Vliegerskruis DFC. Hij bewaarde het kruis op zolder, waar zijn dochter de onderscheiding in 1961 vond. Pas toen vertelde hij haar het verhaal.