Der Schauspieldirektor

Mozart kreeg de opdracht om deze opera te maken van Keizer Jozef II naar aanleiding van een bezoek van aartshertogin Marie Christine van Oostenrijk. Verder wou de keizer het Duitse Singspiel-genre promoten ten voordele van het Italiaanse opera buffa. Vandaar dat de avond uit twee delen bestond: naast Mozarts Duitstalig Singspiel werd ook de Italiaanse opera Prima la musica e poi le parole van Antonio Salieri opgevoerd. In dit kader was het dus een soort van competitie welke opera de voorkeur genoot. Het publiek gaf de voorkeur aan het werk van Salieri.[1]

Opvallend is dat het Singpsiel een eenakter is van een zestigtal minuten en dat er slechts 20 minuten muziek is. Er zijn vijf composities in het stuk: een ouverture, een aria, een rondo, een trio en een finale. Daarbij komt dat op de ouverture niet wordt gezongen. Daar de dialogen anno 2013 volledig verouderd en achterhaald zijn, wordt het tegenwoordig opgevoerd met een totaal andere tekst.[2]

Impresario Frank en zijn vriend Buff zijn op zoek naar een nieuwe cast voor hun volgende productie. Buff zelf zal al een rol voor zich nemen. Het probleem is dat er te weinig kapitaal is om de productie te financieren. Bankdirecteur Eiler wil het geld voorschieten op voorwaarde dat Frau Pfeil een rol krijgt. Verder komen Herr Vogelsang, Frau Herz en Frau Silberklang auditie doen voor de zangrollen. Herr Herz, Frau Krone en Frau Vogelsang doen auditie voor de andere rollen.

Na tot een consensus gekomen te zijn wie welke rol speelt, treedt er discussie op over het financiële. Niemand wil minder verdienen (zelfs niet evenveel) als een andere en alweer treedt een discussie op. Uiteindelijk wil Frank zelfs de ganse productie annuleren.

Uiteindelijk zegt Frank dat kunstenaars onderling overeen moeten komen en elkaar niet moeten wedijveren. Zij die zichzelf steeds voorrang geven, maken zelfs de grootste kunstenaar klein. Uiteindelijk is het niet de kunstenaar, maar de toeschouwer die bepaalt wie de beste en grootste kunstenaar is.