Denver Broncos

De Broncos waren in de tweede helft van de jaren 80 een van de dominante teams in de NFL, ze wisten in die periode echter nooit de Super Bowl te winnen. In 1985 miste het team de play-offs nipt, maar een jaar later wonnen ze hun divisie en streden, na een zege op de New England Patriots, tegen de Cleveland Browns om een ticket voor Super Bowl XXI. In het vierde kwart van die wedstrijd stonden de Browns zeven punten voor en stonden de Broncos slechts twee meter van hun eigen end zone vandaan. Via een serie passes en loopacties slaagden de Broncos er echter in om het hele veld over te steken en de stand gelijk te trekken. Deze vijf minuten staan ook wel bekend als The Drive.[1] De Broncos wonnen de wedstrijd uiteindelijk in de verlenging en mochten naar de Super Bowl. Daarin werd echter verloren van de New York Giants.

Een jaar later werd het vorige seizoen deels herhaald: de divisie-titel werd wederom binnengehaald en na zeges op de Houston Oilers streden de Broncos wederom met de Browns om een Super Bowl-ticket. Halverwege had Denver een comfortabele voorsprong (21-3), maar een sterk derde kwart van de Browns bracht de spanning wat terug (31-24). Hoewel de Browns in het vierde kwart de stand gelijk wisten te trekken, gingen de Broncos toch met een voorsprong de slotfase in (38-31). De Browns hadden een goede kans om de stand gelijk te trekken (en een verlenging uit het vuur te slepen); Earnest Byner stond op het punt om een touchdown te scoren, toen hij de bal verloor. Deze "fumble" werd in de Verenigde Staten zelfs zo bekend, dat de actie simpelweg bekendstond als The Fumble.[2] Dankzij een safety kwamen de Browns nog tot 38-33, maar Denver trok wederom aan het langste eind. Ze mochten dus voor de derde maal naar de Super Bowl, maar hoewel ze in die wedstrijd na het eerste kwart een 10-0 voorsprong hadden tegen de Washington Redskins, werden ze in het tweede kwart helemaal weggeblazen: de Redskins scoorden 35 punten (een Super Bowl-record) en wonnen uiteindelijk met 42-10.

Na een matig seizoen in 1988, stonden de Broncos een jaar later voor de vierde maal (en voor de derde maal in vier jaar) in de Super Bowl. Na winst op de Pittsburgh Steelers stonden ze in het AFC Championship alweer tegenover de Cleveland Browns, maar dit keer gebeurde er niets bijzonders. De Broncos gingen vrijwel de hele wedstrijd aan de leiding en mochten het in Super Bowl XXIV opnemen tegen de San Francisco 49ers. Hierin waren ze echter nog kanslozer dan twee seizoenen terug tegen de Redskins: de 49ers scoorden acht touchdowns (een Super Bowl-record) en de Broncos maar een. Uiteindelijk verloren de Broncos met 55-10. Deze marge van 45 punten is (tot op 2014) eveneens een Super Bowl-record.

In de eerste zes jaar van de jaren 90 wisten de Broncos de resultaten uit het vorige decennium niet te evenaren. Afgezien van 1991, toen ze hun divisie-wonnen en het AFC Championship bereikten - haalden ze maar één keer een winning record. Dat was weliswaar voldoende voor deelname aan de play-offs, maar daarin verloren de Broncos direct.

In 1996 kwam de ommekeer: de Broncos wonnen hun divisie, behaalden dertien overwinningen (twee meer dan het op-een-na-beste team in de AFC) en hadden een goede kans om de Super Bowl te bereiken. Hun eerste wedstrijd in de play-offs verloren ze echter in eigen huis tegen de Jacksonville Jaguars, een van de grootste verrassingen[3] in de geschiedenis van de NFL. Het volgende seizoen wonnen de Broncos hun divisie niet, maar kregen door hun goede score (twaalf zeges) wel een thuiswedstrijd in de eerste ronde van de play-offs. Daarin waren de Jaguars de tegenstanders, maar Denver revancheerde zich middels een ruime overwinning. In de volgende ronde werd divisie-rivaal Kansas City Chiefs in een spannend uitduel verslagen en ook in de strijd om de AFC-titel trokken de Broncos aan het langste eind: de Pittsburgh Steelers dolven in eigen huis het onderspit, waardoor de Broncos zich voor de vijfde keer wisten te plaatsen voor de Super Bowl. In die wedstrijd wonnen tegen de Green Bay Packers hun eerste Super Bowl, waardoor ze niet de twijfelachtige eer kregen om (als eerste team ooit) vijf Super Bowls te verliezen.

In 1998 speelden de Broncos hun beste reguliere seizoen ooit; met veertien zeges waren ze het beste team in de AFC en het was dan ook niet verrassend dat ze in hun eerste play-off-wedstrijd de Miami Dolphins eenvoudig versloegen. In het AFC Championship hadden ze maar één kwart nodig om de New York Jets op hun knieën te dwingen (het ging in het derde kwart van 0-3 naar 20-10), waardoor ze hun titel konden verdedigen in Super Bowl XXXIII. Daarin waren de Atlanta Falcons de tegenstander. De Falcons (debutant in de Super Bowl) hadden dit jaar ook veertien zeges geboekt, maar toch waren de Broncos favoriet bij de bookmakers.[4] Middels een 34-19 overwinning maakten de Broncos hun favorietenrol waar en wonnen ze voor de tweede keer de Super Bowl.

Het volgende seizoen raakten de Broncos hun sterspeler John Elway kwijt. Mede hierdoor weden ze niet gezien als kanshebber om weer de Super Bowl te winnen. Uiteindelijk eindigden ze zelfs als laatste in hun divisie, en wisten ze maar zes wedstrijden te winnen. Dat was een van de slechtste resultaten die een titelverdediger het volgende seizoen had behaald en het is tot op 2014 de enige keer dat de titelverdediger minstens tien wedstrijden verloor.[5]

In het nieuwe millennium deden de Broncos het weliswaar aardig (in de eerste zeven jaar behaalden ze geen enkel losing record), maar prijzen werden er niet gepakt. De play-offs werden wel vier keer bereikt, maar drie keer werd er direct verloren. Van 2006 tot en met 2010 haalden ze geen enkele keer de play-offs; dat was de langste periode sinds hun play-off-debuut dat ze zich niet voor de play-offs wisten te plaatsen.

In 2011 haalden de Broncos voor de vijfde keer op rij geen winning record, al plaatsten ze zich - mede doordat hun divisiegenoten ook niet al te sterk voor de dag kwamen - wel voor de play-offs. Daarin wisten ze zelfs (na verlenging) te winnen van de Pittsburgh Steelers (nog maar hun tweede zege in een play-off-wedstrijd sinds dat ze Atlanta versloegen in de Super Bowl) voordat ze ten onder gingen bij de New England Patriots. In maart 2012 slaagden de Broncos erin om quarterback Peyton Manning te contracteren. Dit bleek een goede zet, want dat seizoen wonnen ze wederom hun divisie, ditmaal met dertien zeges (meer dan de vorige twee seizoenen samen). In de play-offs verloren echter direct hun eerste wedstrijd (tegen de Baltimore Ravens). Een jaar later werd de divisie wederom gewonnen en dit keer werd er wel gewonnen in de play-offs: de San Diego Chargers en de Patriots werden opzij gezet, waardoor de Broncos zich voor de zevende maal kwalificeerden voor de Super Bowl. Met de Seattle Seahawks kregen ze ook de zevende tegenstander tegenover zich. Hoewel ze licht favoriet waren om Super Bowl XLVIII te winnen, ging het al direct mis: Seattle kwam al na twaalf seconden op 2-0 dankzij een safety; de snelste score ooit in een Super Bowl. Deze klap kwamen de Broncos niet te boven, want het stond 36-0 voordat ze die nul van het scorebord wisten te poetsen. De eindstand van 43-8 betekende de vijfde Super Bowl-nederlaag voor de Broncos en de derde keer dat ze verloren met meer dan dertig punten verschil, iets wat vijf keer eerder was voorgekomen.[6] Toch bleek deze nederlaag geen grote klap voor de Broncos, want in 2014 haalden ze hun vierde divisietitel op rij. Net als twee jaar terug verloren ze hun eerste playoff-wedstrijd, ditmaal tegen de Indianapolis Colts.

In februari 2016 wonnen de Broncos hun derde Super Bowl door de Carolina Panthers met 24-10 te verslaan in Super Bowl 50