Dalit

Officieel worden ze in India 'scheduled castes' genoemd. Mahatma Gandhi sprak graag van 'harijan', dat betekent door God bemind. De naam 'dalit' is afgeleid van het Sanskriet 'dal'. Dit woord betekent gebroken, uitgesloten, onterecht. De dalits zien daarom in hun naam een geuzennaam die hen oproept om te strijden voor hun politieke en economische rechten en voor maatschappelijke erkenning.

Het kastenstelsel is een ruim 2000 jaar oud systeem, dat mensen verdeelt in verschillende groepen. Deze groepen hebben een bepaalde positie in de maatschappij. Bovendien zijn er aan de kasten bepaalde rechten en plichten verbonden. Het kastenstelsel is gebaseerd op het idee dat mensen fundamenteel ongelijkwaardig zijn. Die ongelijkwaardigheid komt speciaal tot uiting in het begrip rituele onreinheid, dat niets te maken heeft met gebrek aan hygiëne in moderne medische zin; hindoes die elk contact met onaanraakbaren schuwen, zullen als pelgrim zonder bezwaar water drinken uit de heilige rivier de Ganges, ook al drijven daar lijken om hen heen. Er bestonden vier groepen:

• Brahmanen: priesters en bestuurders;
• Kshatriya's: officieren en ambtenaren;
• Vaishya's: handelaren;
• Shudra's: boeren.

De dalits vielen buiten deze indeling; ze waren kasteloos. Ze mochten niet door leden van de kasten worden benaderd. Een belangrijk gegeven van het kastenstelsel is dat kasten erfelijk zijn. Voor ieder kind wordt al voor de geboorte bepaald welke positie hij of zij zal hebben in de maatschappij.

Men kan geen hindoe worden, men wordt geboren als hindoe en in de kaste. Als men teruggaat naar de oorsprong van de kasten dan komt men rond 1500 v.Chr. De bevolking van de Indusvallei bestond voornamelijk uit boeren met hun eigen lokale goden, zoals de god van de maan, de zon, de regen, alle goden waar men bang voor was. De Ariërs die naar de Indusvallei (het huidige Noord-India en rond de Ganges) afzakten hadden de Veda's en het geloof in de oppergoden, ook zij hadden reeds het kastensysteem. Men kan heel eenvoudig stellen dat autochtonen kasteloos werden en invallers de heersers (zie Amerika en Australië).

Dalits doen het smerigste werk voor het laagste loon, zoals het opruimen van dode mensen en dieren, het ontstoppen van riolen, het schoonmaken van toiletten en het wassen van kleren die zijn bevuild met bloed of uitwerpselen. Omdat dalits ritueel als onrein gezien worden moeten ze buiten het dorp wonen. Ze mogen geen gebruik maken van de dorpspomp en er zijn voor hen vaak aparte kopjes bij theestalletjes. Leden van andere kasten willen niets aanraken waar een dalit aan heeft gezeten.

Kastendiscriminatie is na de onafhankelijkheid van India formeel verboden, maar het kastenstelsel bestaat in de praktijk nog steeds. Dalits worden nog altijd buitengesloten en vernederd. Soms worden ze zelfs gelyncht of gemolesteerd. Ook de kastelozen hebben indelingen of gildes: iemand die met leer werkt staat lager dan iemand die bijvoorbeeld schoonmaakt.

De staat India heeft programma's voor de verheffing van deze mensen: het reserveringenbeleid. Dit is een vorm van positieve discriminatie en houdt in dat een aanzienlijk deel van de overheidsbanen en de studieplaatsen moeten worden 'gereserveerd' voor minderheden en de laagste klassen als de dalits. In de praktijk wordt ook dalits in betere posities regelmatig te verstaan gegeven dat ze maar onaanraakbaren zijn. Bovendien geldt het reserveringenbeleid alleen voor overheidsfuncties. In 2017 werd zelfs een Dalit gekozen tot president van India: Ram Nath Kovind. In de privésector hebben dalits nog steeds minder kansen op werk. Dankzij internet krijgen de dalits steeds gemakkelijker werk, maar meestal in bedrijven gerund door kastelozen.

Het oplossen van kastendiscriminatie wordt bemoeilijkt door conservatieve bewegingen, waaronder de Hindoetva-beweging.

Het kastensysteem staat in de Veda's, de heilige geschriften, die zijn in de duizenden jaren niet aangepast. In de Veda's staat dat men in zijn kaste geboren wordt. Door het reïncarnatiegeloof is het zo goed als onmogelijk om dit te wijzigen zonder het oudste geloof van de aarde te wijzigen.

Door het geloof aanvaarden de dalits hun lot. Als zij in dit leven hun karma en moksha aanvaarden en volgen dan komen ze beter terug, en anders erger.

Dalits zelf hebben zich zowel in Zuid-Azië als internationaal georganiseerd binnen het International Dalit Solidarity Network (IDSN). Binnen dit netwerk hebben zij kastendiscriminatie op de agenda van de Europese Unie en de Verenigde Naties gezet. Het Dalit Netwerk Nederland maakt onderdeel uit van dit internationale netwerk.

In het huidige India, waar armoede veel voorkomt, mag men een straatarme niet met een dalit verwarren. Veel brahmanen (priesters) die per definitie niet werken, zijn verarmd. Een dalit zal niet vlug bedelen, in tegenstelling tot nomaden of verarmde veehoeders.

Dalitvrouwen worden gezien als een afhankelijk aanhangsel van de man. In alle lagen van de samenleving blijft het voor de vrouwen moeilijk een zelfstandig bestaan op te bouwen. Het onderdanige gedrag van de echtgenote garandeert de eer van de man.

Dalitvrouwen zijn driemaal onderdrukt: ten eerste als armen, ten tweede als vrouwen en ten derde als dalits. Aanranding en verkrachting van dalitvrouwen en -meisjes is op het Indiase platteland aan de orde van de dag.

Vooral mannen uit hogere kasten beschouwen de werkende vrouwen als vrije buit. Het idee is dat dalits geen beschikking over hun eigen leven en lichaam hebben, maar altijd en op alle denkbare manieren hogere kasten moeten bedienen. Ook binnen de dalitgemeenschap zelf is geweld tegen vrouwen een groot probleem.

De meest extreme vorm van uitbuiting van dalitvrouwen is het systeem van tempelprostitutie. De prostituees, jogoni's, worden op jongere leeftijd door een oudere prostituee ingewijd. Bij bepaalde feesten hebben jogoni's een rituele functie. Zij worden dan gedwongen tot zeer vernederende praktijken zoals het bijna naakt voor het hele dorp dansen. In grote steden is weinig tempelprostitutie, maar handel van dalitvrouwen voor commerciële prostitutie is een business in opkomst.

Straffeloosheid van geweld tegen dalitvrouwen houdt dit geweld in stand. Vrouwen die aangifte willen doen worden vaak weggestuurd door politieambtenaren, die vrijwel altijd van een hogere kaste zijn.

Dalitvrouwen komen steeds sterker op voor hun rechten. Er zijn veel organisaties van dalitvrouwen, zoals de organisatie CaRDS (Community and Rural development Society).

De bekendste strijdster voor de rechten van dalitvrouwen is Ruth Manorama. Zij won in 2006 de Right Livelihood Award.

In 2006 vond de eerste internationale conferentie over de rechten van dalitvrouwen plaats in het stadhuis van Den Haag, op uitnodiging van burgemeester Deetman.

Op 13 mei 2007 werd een dalitvrouw, Mayawati Kumari, beëdigd als premier van de dichtstbevolkte Indiase staat Uttar Pradesh. Dit nadat haar Bahujan Samaj Party bij de deelstaatverkiezingen de absolute meerderheid had behaald.

• Paraiyar, subgroep in het zuiden van India en op Sri Lanka
• Adivasi, in stamverband levende groepen, door de Indiase overheid de Scheduled Tribes genoemd

• International Dalit Solidarity Network
• Dalit Netwerk Nederland
• Right Livelihood Award Ruth Manorama

Zie de categorie Dalit people van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.