Cristina Fernández de Kirchner

Haar vader is van Spaanse afkomst en haar moeder van Wolga-Duitse afkomst. Fernández (de Kirchner) studeerde in de jaren zeventig rechten aan de Nationale Universiteit van La Plata. Ze leerde daar haar latere echtgenoot Néstor Kirchner kennen met wie ze op 9 maart 1975 trouwde. Na hun afstuderen verhuisden ze naar de provincie Santa Cruz, waar ze een advocatenpraktijk openden.

In de jaren zeventig sloot ze zich aan bij de peronistische beweging; hierbinnen behoort ze tot de linkervleugel. Ze is, evenals haar echtgenoot, lid van de peronistische politieke partij Partido Justicialista (de grootste binnen de peronistische beweging). Ze maakt deel uit van een onderdeel van de Partido Justicialista, de Tendencia Revolucionaria.

Nadat haar echtgenoot in 1987 de verkiezingen voor het burgemeesterschap van Río Gallegos had gewonnen, werd ook zij politiek actief. In 1989 werd ze als afgevaardigde gekozen in het provinciale parlement van Santa Cruz en daaropvolgend herkozen in 1993. In 1995 kwam ze namens Santa Cruz in het federale huis van afgevaardigden en in 1997 namens Santa Cruz in de federale senaat (voor deze provincie herkozen in 2001) terecht.

Ze was de ruggengraat van de succesvolle verkiezingscampagne van haar man voor de presidentsverkiezingen in 2003 tegen twee leden van de Partido Justicialista en enkele anderen. Als een soort ambassadrice voor de regering van haar echtgenoot toerde ze rond.

In 2005 wilde ze zich opnieuw in de federale senaat laten herverkiezen, ditmaal voor de provincie Buenos Aires. Ze was de belangrijkste kandidaat van het onderdeel Front voor Overwinning van haar partij. In een verhitte campagne tegen Hilda González de Duhalde, de vrouw van de vorige interim-president Eduardo Duhalde, won Fernández de Kirchner op 23 oktober 2005 de verkiezingen met 25% meer stemmen dan González de Duhalde.

Als politica heeft Fernández de Kirchner veel werk gemaakt van het bevorderen van de rechten van vrouwen en de vervolging van personen die zich tijdens de militaire junta van 1976 tot 1983 hebben misdragen.

Haar strijdlustige spreekstijl polariseert Argentijnse politici (in de stijl van Isabel Martínez de Perón), maar spreekt een groot deel van de maatschappij aan, voornamelijk de inwoners in de lagere inkomensgroepen.

Cristina en Néstor Kirchner (rechts van haar) tijdens haar presidentscampagne

Nadat haar echtgenoot had afgezien van een eventuele herverkiezing, besloot Fernández de Kirchner in juli 2007 aan de presidentsverkiezingen mee te doen. Op 28 oktober 2007 werden de verkiezingen gehouden. Ze vergaarde 44,7% van de stemmen, gevolgd door Elisa Carrió met 23% van de stemmen.

Cristina Kirchner met echtgenoot Néstor na haar overwinning

Zij dankte haar uitverkiezing in belangrijke mate aan het economische beleid van haar echtgenoot. Argentinië was in de eerste jaren van de 21e eeuw diep in economische problemen verzeild geraakt en Néstor Kirchner had er met zijn maatregelen voor gezorgd dat deze perikelen adequaat het hoofd was geboden. Cristina Kirchner had tijdens haar verkiezingscampagne aangegeven dat zij het beleid van haar echtgenoot wilde voortzetten. Belangrijke items in haar verkiezingscampagne waren het aanmoedigen van investeringen door het bedrijfsleven om de hoge inflatie te beteugelen en het streven naar maatschappelijke gelijkheid.

Op 14 november 2007 maakte ze de namen bekend van haar kabinet. Zeven van de twaalf ministers waren dat ook al onder het kabinet van haar echtgenoot. Op 10 december 2007 werd ze beëdigd en ging haar kabinet van start.

Kabinet van Cristina Kirchner
Ministerie	Name	Termijn
Leider van het kabinet	Alberto Fernández Sergio Massa Aníbal Fernández Juan M. Abal Medina, jr	10 dec 2007 – 23 jul 2008 24 jul 2008 – 7 jul 2009 8 Jul. 2009 – 10 dec 2011 10 dec 2011 - 10 dec 2015
Ministerie van Binnenlandse zaken	Florencio Randazzo	10 Dec. 2007 – 10 dec 2015
Ministerie van Buitenlandse zaken	Jorge Taiana Héctor Timerman	10 dec 2007 – 18 jun 2010 18 Jun. 2010 – 10 dec 2015
Ministerie van Defensie	Nilda Garré Arturo Puricelli	10 dec 2007 – 15 dec 2010 15 dec 2010 – 10 dec 2015
Ministerie van Economische Zaken	Martín Lousteau Carlos Fernández Amado Boudou Hernán Lorenzino	10 dec 2007 – 24 apr 2008 25 apr 2008 – 7 jul 2009 8 jul 2009 – 10 dec 2011 10 dec 2011 - 10 dec 2015
Ministerie van Federale Planning, Openbare Investering en Diensten	Julio de Vido	10 december – 10 dec 2015
Ministerie van Justitie, en mensenrechten	Aníbal Fernández Julio Alak	10 dec 2007– 7 jul 2009 8 jul 2009 – 10 dec 2015
Ministerie van Veiligheid	Nilda Garré	15 dec 2010 – 10 dec 2015
Ministerie van Werk en Sociale veiligheid	Carlos Tomada	10 dec 2007 – 10 dec 2015
Ministerie van Volksgezondheid	Graciela Ocaña Juan Luis Manzur	10 dec. 2007 – 30 jun 2009 1 Jul. 2009 – 10 dec 2015
Ministerie van Sociale zaken	Alicia Kirchner de Mercado	10 dec 2007 – 10 dec 2015
Ministerie van Onderwijs	Juan Carlos Tedesco Alberto Sileoni	10 dec 2007 – 20 jul 2009 20 jul 2009 – 10 dec 2015
Ministerie van Wetenschap Technologie en productie innovatie	Lino Barañao	10 dec 2007 – 10 dec 2015
Ministerie van Industrie	Débora Giorgi	26 november 2008 – 10 dec 2015
Ministerie van Landbouw	Julián Domínguez Norberto Yahuar	1 okt 2009 – 10 dec 2011 10 dec 2011 - 10 dec 2015
Ministerie van Toerisme	Carlos Enrique Meyer	28 jun 2010[2] – 10 dec 2015

Zij werd de tweede vrouwelijke president van Argentinië (Isabel Martínez de Perón ging haar voor), en de eerste vrouwelijke president van dit Zuid-Amerikaanse land die rechtstreeks door de bevolking werd gekozen.[3]

Haar eerste actie was de rechters op te roepen om haast te maken met de berechting van de beulen van de militaire junta (1976-1983). Op dezelfde dag stierf officier Febres in zijn cel, vier dagen vóór de uitspraak in het tegen hem gevoerde proces. Hij was aangeklaagd wegens de marteling van vier gevangenen ten tijde van de militaire junta.[4]

Bij de presidentsverkiezingen in oktober 2011 versloeg ze Ricardo, de zoon van oud-president Raúl Alfonsín, en oud-president Eduardo Duhalde. Al in de eerste ronde werd zij met 54% van de stemmen herkozen. Hierdoor wordt haar ambtstermijn verlengd tot 10 december 2015. De nieuwe vicepresident werd Amado Boudou, in de vorige periode minister van economische zaken.

In november 2015 waren er wederom presidentsverkiezingen. Na twee ambtstermijnen als president kon Kirchner zich niet meer kandidaat stellen voor de functie van staatshoofd. Daniel Scioli, die door Kirchner naar voren was geschoven als mogelijk opvolger, haalde te weinig stemmen en verloor de verkiezingen van de centrum-rechtse oppositieleider Mauricio Macri. Hij nam op 10 december 2015 het presidentschap over.[5] De officiële machtsoverdracht verliep moeizaam. Kirchner gebruikte haar laatste weken als president om zo’n 3000 politieke vrienden te benoemen en verder vaardigde ze talloze decreten uit, zeer tegen de zin van Macri. Kirchner weigerde verder Macri de presidentiële sjerp en staf te overhandigen, zoals gebruikelijk is.[6] Na tussenkomst van een rechter werd besloten dat Kirchner president was tot 23:59 uur op 9 december. Macri werd president vanaf de ondertekening van de officiële documenten rond het middaguur de volgende dag. In het tijdsvacuüm vervulde Frederico Pinedo, de voorzitter van de Senaat, de taken van de president en Macri kreeg de versierselen dus uit handen van Pinedo.[7]

In oktober 2017 werden parlementsverkiezingen gehouden.[8] Op basis van de uitslag kreeg ze een Senaatszetel en keerde daarmee na twee jaar afwezigheid terug in de politiek.[8] Voor Kirchner, die na haar vertrek als president wordt achtervolgd door corruptieschandalen, was dit cruciaal, omdat ze als senator niet vervolgd kan worden.[8] Op 29 november werd ze beëdigd.[9]

In 2019 speelde Kirchner een prominente rol in de presidentiële verkiezingscampagne van haar partijgenoot Alberto Fernández. Meestal maakt een presidentskandidaat bekend wie zijn vicepresident wordt, maar in mei 2019 gebeurde het omgekeerde toen Kirchner bekendmaakte dat Alberto Fernández – geen familie – zich kandidaat stelde voor het presidentschap.[10] Aangekondigd werd dat Kirchner vicepresident zou worden als Fernández de verkiezingen zou winnen.[11]

Eind oktober 2019 kreeg Fernández bij de presidentsverkiezingen meer stemmen dan de zittende president Macri.[11] Argentinië kreeg daarmee, vier jaar na het einde van Kirchners presidentschap, opnieuw een linkse president. Op 10 december 2019 vond de machtswisseling plaats en werd Kirchner tot vicepresident benoemd. Hiermee speelt zij opnieuw een leidende rol in de Argentijnse politiek.[10]

• (es) Officiële site
• (es) Biografie op de website van de Argentijnse Senaat

Zie de categorie Cristina Fernández de Kirchner van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.