Alberto Ángel Fernández

Fernández werd geboren in Buenos Aires, waar hij later rechten ging studeren aan de universiteit. Zijn vader was een rechter van Spaanse afkomst. Hij studeerde af op 24-jarige leeftijd en werd daar later professor in het strafrecht. Hij trad in dienst als adviseur van de Deliberative Council van Buenos Aires en de Argentijnse kamer van afgevaardigden. Later werd hij adjunct-directeur juridische zaken van het ministerie van Economische Zaken en diende hij als belangrijkste Argentijnse onderhandelaar bij de GATT Uruguay-ronde. Hij diende ook als adviseur van Mercosur en ALADI op het gebied van verzekeringsrecht en was betrokken bij verzekerings- en gezondheidsbedrijven in de particuliere sector. Fernández werd in 1992 uitgeroepen tot een van de tien buitengewone jongeren van Argentinië en ontving de Millennium Award als een van de zakenlieden van de natie, naast andere erkenningen. Gedurende deze tijd werd hij politiek dicht bij de voormalige gouverneur van de provincie Buenos Aires Eduardo Duhalde.

Op 25 mei 2003 werd hij door Néstor Kirchner benoemd tot hoofd van het kabinet van ministers (Spaans: Jefe del Gabinete de Ministros de la Nación Argentina). Hij behield deze functie ook onder Cristina Kirchner na haar verkiezing in 2007. Een nieuw stelsel van exportbelastingen op landbouwproducten leidde in 2008 tot het conflict van de regering met de landbouwsector. Fernández trad op als de belangrijkste onderhandelaar namens de regering. De onderhandelingen mislukten en Fernández bood op 23 juli 2008 zijn ontslag aan.

Op 18 mei 2019 stelde hij zich kandidaat voor de presidentverkiezingen. Cristina Kirchner maakte dit bekend en kondigde aan vice-president te worden als Fernández zou winnen.

Eind oktober 2019 kreeg hij bij de presidentverkiezingen royaal meer stemmen dan de zittende president Mauricio Macri.[1] Argentinië kreeg daarmee na vier jaar weer een linkse president. In zijn campagne beloofde hij de lonen te verhogen en meer geld uit te geven aan sociaal beleid.[1] Argentinië zit in een diepe financiële crisis, met een gigantische schuld bij het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en een hoge inflatie.[1] De financiering van deze plannen kan tot additionele problemen leidden. Hij voerde zijn campagne samen met oud-president Cristina Kirchner, die zoals aangekondigd vice-president werd.[1]