Luchtmacht van het Volksbevrijdingsleger
De Luchtmacht van het Volksbevrijdingsleger, kortweg PLAAF, is de luchtmacht van de Volksrepubliek China. De luchtmacht werd in de nadagen van de Chinese Burgeroorlog opgericht, vlak na de oprichting van de Volksrepubliek zelf en nadat de nationalisten en hun luchtmacht waren verdrongen naar het eiland Taiwan. Haar taak omvat zowel verdediging als aanval en de luchtmacht is tevens verantwoordelijk voor luchtafweer. De Chinese luchtmacht behoort tot de grootste ter wereld. In 2010 bestond ze uit zo'n 400.000[1] manschappen. In vroeger jaren werd met verouderde Russische vliegtuigen gevlogen door piloten die nauwelijks vlieguren maakten. In recenter jaren is China een grootschalige modernisering van het Volksbevrijdingsleger begonnen om het westen bij te halen. De piloten worden beter opgeleid en er worden eigen meer moderne vliegtuigen ontwikkeld. Het Amerikaanse NASIC verwacht dat de Chinese luchtmacht tegen 2020 tot de sterkste ter wereld zal behoren en stelt ook dat het niet langer de enorme maar inferieure luchtmacht van voorheen is. De Chinese marine heeft haar eigen luchtmacht: de marineluchtmacht van het Volksbevrijdingsleger.
Luchtmacht van het Volksbevrijdingsleger
| ||
 | ||
Het kenmerk van de Chinese luchtmacht. | ||
| Land |  | |
| Onderdeel van | Volksbevrijdingsleger | |
| Oprichting | 11 november 1949 | |
| Leiding | ||
| Generaal | Ma Xiaotian | |
| Slagkracht | ||
| Troepensterkte* | 400.000 (2010)[1] | |
| Aantal vliegtuigen* | 4000+ (2012) | |
Geschiedenis
Het begin met Sovjetsteun
De eerste luchteenheid van het Volksbevrijdingsleger werd pas in de zomer van 1949 opgericht met veertig op de nationalisten buitgemaakte toestellen. De volksluchtmacht werd opgericht met steun van de Sovjet-Unie. China was betrokken bij de Koreaanse Oorlog en opereerde toen MiG-15's. De Sovjets hielpen ook met het opzetten van een eigen vliegtuigindustrie. In 1953 werd als eerste de Shenyang Aircraft Corporation opgericht die MiG-15-opleidingstoestellen bouwde. Aldus begon een lange geschiedenis van al dan niet geliceneerde afgeleiden van Russische militaire vliegtuigen.
Verder zonder de Sovjets
In 1961 kwam het echter tot een politieke breuk tussen China en de Sovjet-Unie, waardoor ook een einde kwam aan de Russische hulp. Terzelfder tijd lag de nadruk ook op raketten en kernwapens en kwamen de Chinese vliegtuigbouwers in een dip terecht. Dat duurde niet lang; in 1964 begon de ontwikkeling van 's lands eerste eigen gevechtsvliegtuig, de Shenyang J-8-onderscheppingsjager.
Modernisering met westerse steun
In 1985 begon een grootschalige reorganisatie van de luchtmacht. Piloten kregen een betere en kortere opleiding. Doch had China een enorme technologische achterstand tegenover het westen en de Sovjet-Unie. In de periode vormde China een tegengewicht voor de Sovjet-Unie en kon alzo aan westerse technologie komen. Zo voorzag men de F-7 (MiG-21) van westerse avionica, werden luchttankvliegtuigen gebouwd en werden nieuwe raketten ontwikkeld.
Terug naar de Russen
Na het gebruikte geweld bij het Tiananmenprotest en het uiteenvallen van de Sovjet-Unie plooide het land terug op Rusland in die mate dat Ruslands' luchtvaartindustrie zich dankzij de Chinezen kon handhaven in die turbulente jaren. Men ging verder moderniseren en kocht de nieuwste Russische gevechtsvliegtuigen. Tegelijkertijd werden ook duizenden sterk verouderde toestellen uit dienst gehaald, waardoor de inventaris sterk naar beneden ging. China's economische macht maakte mogelijk dat het land zelf moderne militaire vliegtuigen ging ontwikkelen, zoals de Chengdu J-20 die tegenover de Amerikaanse F-22 zal worden gesteld.
Organisatie
De Chinese luchtmacht bezit meer dan 150 bases verdeeld over zeven militaire regio's:
Inventaris
Vliegtuigen
Gevecht
Transport, radar, verkenning of bommenwerper
Helikopters
Gevecht
Transport
Externe links
- (en) airforcemag.com - Meet the new PLAAF
- (en) globalsecurity.org - People's Liberation Army Air Force
Bronnen, noten en/of referenties
|