Braziliaanse slangenhalsschildpad

Braziliaanse slangenhalsschildpad; IUCN-status: Kwetsbaar[1] (1996)
	Taxonomische indeling
Rijk:	Animalia (Dieren)
Stam:	Chordata (Chordadieren)
Klasse:	Reptilia (Reptielen)
Orde:	Testudines (Schildpadden)
Onderorde:	Pleurodira (Halswenders)
Familie:	Chelidae (Slangenhalsschildpadden)
Geslacht:	Hydromedusa (Zuid-Amerikaanse slangenhalsschildpadden)
	Soort
	Hydromedusa maximiliani; (Mikan, 1825)
	Afbeeldingen op Wikimedia Commons
	Braziliaanse slangenhalsschildpad op Wikispecies
Portaal	Biologie ; Herpetologie

De Braziliaanse slangenhalsschildpad[2] (Hydromedusa maximiliani) is een schildpad uit de familie slangenhalsschildpadden (Chelidae).[3] De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Johann Christian Mikan in 1825. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Emys maximiliani gebruikt. De soortaanduiding maximiliani is een eerbetoon aan de Duitse natuuronderzoeker Maximilian zu Wied-Neuwied (1782 - 1867)

Uiterlijke kenmerken

Hydromedusa maximiliani in verschillende aanzichten

De enige andere soort uit het geslacht Hydromedusa is de Argentijnse slangenhalsschildpad (Hydromedusa tectifera), die een veel bultiger schild heeft, deze soort heeft een glad schild. Beide soorten hebben een zeer lange, slangachtige nek die even lang is als het schild. De nek kan niet worden teruggetrokken maar wordt onder de schildrand gevouwen bij gevaar. De onderzijde van de nek is geel. Er is een lichte kiel op het schild zichtbaar, vooral bij jongere exemplaren die naarmate het dier ouder wordt vervaagt of zelfs verdwijnt. De lengte van het schild is iets langer dan 20 centimeter bij volwassen exemplaren. De carapaxkleur is bruin, het plastron is meer geel van kleur.[4]

Algemeen

De Braziliaanse slangenhalsschildpad komt alleen voor in oostelijk en zuidoostelijk Brazilië, altijd in de buurt van bergbossen. De soort is sterk aan water gebonden hoewel er wel wordt gezond. De habitat bestaat uit ondiepe, heldere wateren als rivieren, meren en moerassen, zowel met een zachte bodem als met een meer stenige ondergrond. De schildpad is voornamelijk carnivoor en eet insecten en andere geleedpotigen, amfibieën en wormen. Ook plantendelen vormen een klein deel van het menu, en vermoed wordt dat ook vissen en dode zoogdieren worden gegeten. Vijanden van de schildpad zijn poema's, jaguars, wasberen, neusberen en otters.

Externe link

Reptilia.net - Informatie en foto's.

Bronvermelding

Referenties

(en) Braziliaanse slangenhalsschildpad op de IUCN Red List of Threatened Species.
Bernhard Grzimek, Het Leven Der Dieren Deel VI: Reptielen. Kindler Verlag AG (1971), Pagina 138. ISBN 90 274 8626 3.
Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database - Hydromedusa maximiliani.
C.H. Ernst, R.G.M. Altenburg & R.W. Barbour, Turtles of the World.

Bronnen

(en) Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database – Hydromedusa maximiliani - Website Geconsulteerd 6 juni 2015
(en) - Peter Paul van Dijk, John B. Iverson, Anders G. J. Rhodin, H. Bradley Shaffer & Roger Bour - Turtles of the World, 7th Edition: Annotated Checklist of Taxonomy, Synonymy, Distribution with Maps, and Conservation Status - ISSN 10887105 (2014) - Website
(en) C.H. Ernst, R.G.M. Altenburg & R.W. Barbour - Turtles of the World - Website

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[IUCN-1] (en) Braziliaanse slangenhalsschildpad op de IUCN Red List of Threatened Species.

[GRZ-2] Bernhard Grzimek, Het Leven Der Dieren Deel VI: Reptielen. Kindler Verlag AG (1971), Pagina 138. ISBN 90 274 8626 3.

[EMBL-3] Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database - Hydromedusa maximiliani.

[WORLD-4] C.H. Ernst, R.G.M. Altenburg & R.W. Barbour, Turtles of the World.