Vlaamse koehond

Het ras is voortgekomen uit kruisingen van de Ierse wolfshond, de mâtin belge (trekhond) en de Lakense herder. Van oorsprong werd dit ras gebruikt als waakhond of veedrijver, wat ook zijn naam verklaart (boeuf = rund). Pas in 1922 werd men het eens over de naam bouvier belge des Flandres of Vlaamse koehond, waarna het ras officieel erkend werd bij de FCI. Pas in 1965 was er overeenstemming over de nu officiële naam Bouvier des Flandres.

Na het coupeerverbod van de oren (in 1989) en later de staart (1 september 2001), heeft de bouvier zijn oorspronkelijke voorkomen terug in Nederland en in andere landen waar een vergelijkbaar verbod van kracht is. De meest voorkomende kleuren zijn peper en zout gestroomd, zwart, grijs en blond.

pups

De Vlaamse koehond heeft een kort en compact lichaam met sterke ledematen. Deze hond straalt kracht uit, maar zonder er onhandig uit te zien.[1]

De hond heeft het rustige en bedachtzame karakter van een verstandige, maar onverschrokken hond. De levendige uitstraling van dit ras benadrukt zijn intelligentie, energie en brutaliteit.

De meeste bouviers worden primair als gezinshond gehouden. Het ras wordt ook gebruikt als waakhond en is door zijn goede reflexen en sterke neus ook goed te gebruiken bij reddingswerkzaamheden. Een kenmerkende karaktertrek van het dier is dat hij aangeleerde acties zelfstandig kan blijven uitvoeren. Bij het fokken is het van belang dat niet alleen gelet wordt op de aantrekkelijkheid als show- en gezelschapsdier maar ook op de geschiktheid voor de oorspronkelijke taken.[1]

In Nederland zijn twee door de Raad van Beheer erkende rasverenigingen. De Nederlandse Bouvier Club (NBC) werd opgericht in 1923. In 2011 kwam daar de vereniging Boe4 bij.

• Bouvier des Ardennes
• Riesenschnauzer
• Zwarte Russische terriër

Zie de categorie Bouvier des Flandres van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.