Bos van Aa

13 septembris: Obijt Jo(ann)es Sijmoens, maritus Cornelia Vander Wilt; ac villicus generosi s(er)v(iti)i comitis Grimbergensis in silva de aa bene munitis s(ac)r(am)entis. Dit wil zeggen: Op 13 september is overleden: Joannes Sijmoens, de echtgenote van Cornelia Vander Wilt; en tevens achtenswaardige pachter in dienst van de graaf van Grimbergen in het Bos van Aa, die de laatste sacramenten goed ontvangen heeft.

De gelijknamige dreef in het oosten van het gebied ligt.

In de 14e eeuw al wordt het bos vermeld en was toen zo'n 400 bunder (540 ha) groot.

Door de houtkap die zich overal afspeelde, bleef er tegen het einde van de 19e eeuw niet veel meer over van het bos en was het grotendeels omgevormd tot landbouwgebied. Dat in het bos al veel vroeger aan landbouw gedaan werd, toont de nevenstaande akte ook aan.

Tot de jaren 60 van de 20e eeuw bestond dit landbouwgebied vooral uit boomgaarden. Begin jaren 70 van de 20e eeuw werd hiervan 220 ha onteigend door de overheid voor de aanleg van een nieuwe sluis te Zemst. Een 120 ha groot gebied werd omdijkt teneinde slib te storten dat vrijkwam bij de aanleg van de sluis. Het water werd via de Aabeek afgevoerd.

Eind jaren 70 begon firma De Dijcker met zandwinning uit de restanten van het opgespoten slib. Na verloop van tijd begon deze firma steeds dieper te graven zodat een zandgroeve ontstond.

Ondertussen ontstonden er plannen om het gebied om te vormen tot een stortplaats, terwijl ook in rustverstorende activiteiten als een motocrossterrein waren voorzien. Vanaf 1989 kwam er verzet uit de streek tegen deze plannen en in 1994 werd de actiegroep MENZZ (Moet Er Nog Zand Zijn) opgericht. Uiteindelijk werd door dit verzet bereikt dat het gebied slechts voor de zandwinning gebruikt zou worden en vervolgens zou worden omgevormd tot natuurgebied.

Vanaf 2004 zouden de diepere gaten die door de zandwinning zijn ontstaan, worden opgevuld met grond. Tegen betaling konden bedrijven daar grond storten. De eindbestemming van het gebied zou natuurgebied zijn.

De hoeveelheid vijvers en de grootte ervan is in de loop der jaren meermaals veranderd. Eerst werd dit uitgebreid door de zandwinning, tegenwoordig wordt er weer zand gestort. De grootste vijver, die in het noorden, heeft een oppervlakte van een kleine 10 hectare. In het zuiden van het gebied liggen enkele kleinere vijvers. De grootste daarvan - de meest zuidelijke - meet zo'n 3 hectare.[1]