Bisdom Verdun

Na het Edict van Milaan richtte de katholieke kerk talrijke Gallische bisdommen op, zo ook in het oude gebied van de Mediomatrici in de provincie Belgica Prima. De Mediomatrici hadden al een bisdom in Metz doch ze kregen er een bij in Verdun.

In het Frankische rijk was Verdun een van de bisdommen van Austrasië, later werd het een bisdom in het hertogdom Lotharingen, in het Heilig Roomse Rijk. De bisschop kwam in het bezit van het graafschap Verdun en werd dus een wereldlijke heerser (circa 997). Zie verder: prinsbisdom Verdun. Het hoogtepunt van het prinsbisdom (of graaf-bisdom) was in de late middeleeuwen. Het bisdom huisvestte tientallen kloosters, inbegrepen deze van de Tempeliers[3].

Als een van de drie bisdommen van de Trois-Evêchés kwam Verdun in Franse handen. De band met het Heilig Roomse Rijk werd doorgesneden. De bisschoppen verloren hun grafelijk gebied (1648), de rijksstad Verdun verloor haar autonomie (1648) en de bisschoppen van Verdun werden onderworpen aan de politiek van de Franse koning in Lotharingen. In de 18e eeuw bouwden de bisschoppen een groter bisschoppelijk paleis, gelegen naast de kathedraal.

Met de Franse Revolutie hield het bisdom Verdun tijdelijk op te bestaan. In 1822 werd het bisdom opnieuw opgericht door paus Pius VII, mede onder impuls van de Franse koning Lodewijk XVIII[4].

Van de 4e tot de 18e eeuw behoorde het bisdom Verdun tot de kerkprovincie van de aartsbisschop van Trier. De oorsprong ligt in de Romeinse administratieve indeling van de provincie Belgica Prima. Trier was de hoofdstad van Belgica Prima.

Sinds de 19e eeuw behoort het bisdom Verdun tot de kerkprovincie van Besançon[5].

Heilige Sanctinus, in de kathedraal van Verdun