Billy Strange

Billy Stranges vader had bij het plaatselijke country-station KFOX in Los Angeles een eigen programma, waarin hij met zijn ouders als cowboy-entertainers George & Billie optrad. Vanaf 1944 leerde hij gitaar spelen op een Gibson L-7. In 1946 ging hij voor de eerste keer op tournee, waar hij The Sons of the Pioneers, Roy Rogers en Tex Williams begeleidde. Van 1949 tot 1959 werkte hij als permanente muzikant mee in de tv-show KXLA Hometown Jamboree. Producer Cliffie Stone bezorgd hem in januari 1952 een platencontract bij Capitol Records.

Strange begon zijn carrière als sessie-gitarist bij de opnamesessie van Speedy West in juni 1951 en begeleidde deze tot april 1952 bij in totaal 15 studiosessies. In juli 1952 begeleidden Strange en West Moon Mullican bij de studio-opnamen voor diens titels Jambalaya / A Mighty Pretty Waltz, Pipeline Blues en Ooglie Ooglie. Strange was ook te horen bij Stuart Hamblens compositie en originele opname van This Ole House in maart 1954. Bij uitzondering stond hij daarvoor in een New Yorkse geluidsstudio, want normaliter was hij te gast in de studio's van Los Angeles. Hij speelde regelmatig ritmegitaar bij Tennessee Ernie Ford, zoals bij I'm Hog-tied Over You / False Hearted Girl (juli 1952) en The Ballad of Davy Crockett (februari 1955) en vanaf de lente van 1953 bij totaal 21 titels. Ricky Nelson begeleidde Strange vanaf september 1958 bij tenminste 32 titels.

Strange geldt als de uitvinder van de voorloper van de fuzzgitaar, waarop hij speelde bij Ann-Margrets I Just Don't Understand (juli 1961), een van de eerste voorbeelden van de vervormde gitaarsound, die door (I Can't Get No) Satisfaction van The Rolling Stones wereldberoemd werd. Ook bij Zip-A-Dee-Doo-Dah van Bob B. Soxx & the Blue Jeans speelde hij in augustus 1962 op de fuzzgitaar, op verzoek van producer Phil Spector zonder microfoon. Hij is verder te horen op elf verdere titels op de gelijknamige lp.

Hier kwam voor de eerste keer de groep sessiemuzikanten samen, die de instrumentale kern vormden van de Wall of Sound en vaak als begeleidingsband fungeerden in Bill Putnams United/Western-geluidsstudio's als The Wrecking Crew. De leden waren John Anderson (akoestische gitaar), Glen Campbell (gitaar), Jimmy Bond (contrabas), Wallick Dean (fenderbas), Carol Kaye (danelectro-bas), Al DeLory en Nino Tempo (piano), Steve Douglas (tenorsaxofoon), Jay Migliori (baritonsaxofoon), Hal Blaine (drums) en Frank Capp (percussie). De arrangeur was Jack Nitzsche en de geluidstechnicus Larry Levine.

In 1962 ontmoette Strange Elvis Presley, waarvoor hij voor de eerste keer in augustus 1962 gitaar speelde bij Happy Ending, Take Me to the Fair en Relax voor de lp It Happened At The Worlds Fair. Zijn volgende uitnodiging van Elvis volgde met de sessie voor Viva Las Vegas in juli 1963, samen met Glen Campbell, opgenomen voor de commercieel succesvolste gelijknamige Presley-film, waarvoor de single in april 1964 op de markt kwam. In totaal speelde hij mee bij elf Presley-titels.

Bij Surfin' USA werkte Strange voor de eerste keer mee bij een opnamesessie van The Beach Boys. Er volgde Sloop John B met een rode 12-snarige Fender Stratocaster in juli 1965 bij Western Recorders met Jay Migliori, Steve Douglas en Jim Horn (fluit), Frank Capp (klokkenspel) en Al DeLory (piano). Brian Wilson verzocht Strange, de reeds opgenomen gitaarpartij over te spelen, hetgeen pas gebeurde in december 1965. Aangezien Strange zonder gitaar aankwam, kocht Wilson hem een elektrische 12-snarige gitaar met versterker, die hij Strange samen met 500 dollar gaf voor de sessie. Bij de lp Pet Sounds is Strange bij zes titels te horen, waarvoor hij tussen juli 1965 en februari 1966 aanwezig was.

Wanda Jackson werd reeds door Strange begeleid bij haar eerste studio-opnamen in maart 1954, waarvan de in mei 1954 gepubliceerde titel You Can't Have My Love doordrong tot de 8e plaats van de countrycharts. In september 1957 was hij betrokken bij de opname van Fujiama Mama, die in november 1957 verscheen.

Strange speelde bij The Everly Brothers vanaf No One Can Make My Sunshine Smile (september 1962) en in totaal bij negen Everly-songs en bij de hits van het surfduo Jan & Dean (Surf City, mei 1963). Hij was betrokken bij Ramblin' Rose (juni 1962) van Nat King Cole en C'mon and Swim (juli 1964) van Bobby Freeman, gecomponeerd en geproduceerd door Sly Stone. Toen Doris Day voor de miljoenenseller Move Over Darling (augustus 1963) in de studio was, trad Strange opnieuw samen op met de beroemde sessiemuzikanten Glen Campbell, Tommy Tedesco (gitaar), Jimmy Bond, Al Delory en Steve Douglas. Vanaf augustus 1962 verscheen hij bij drie opnamesessies van The Sons of the Pioneers. Voor Younger Than Springtime van Frank Sinatra dirigeerde hij in september 1967 het orkest.

Zijn grootste succes was in december 1965 met These Boots Are Made for Walkin' van Nancy Sinatra, waarvoor hij ook op de gitaar speelde. Voor Nancy Sinatra arrangeerde hij tussen 1966 en 1967 in totaal 13 titels, waaronder de opvolgende hit How Does It Grab You Darlin' en haar duet met vader Frank Sinatra met Something Stupid. Strange arrangeerde alle Reprise Records-albums en de soundtrack voor de James Bond-film You Only Live Twice van Nancy Sinatra, die hem een Gibson 335 cadeau gaf.

Bij BMI zijn voor Billy Strange 50 muziektitels auteursrechtelijk geregistreerd, bij ASCAP verdere 58 titels.