Beervlinders

Deze forse vlinders hebben een harig lichaam, soms met heldere kleuren of veel zwarte vlekken. De voorvleugels hebben meestal een cryptisch patroon, de achtervleugels een contrastrijk patroon met felle kleuren. De dieren waarschuwen roofvijanden daarmee voor hun giftigheid en oneetbaarheid. De spanwijdte varieert van 2 tot 7 cm.

Deze hoofdzakelijk 's nachts actieve vlinders drinken honing en andere vloeistoffen. Wanneer de rupsen gestoord worden, rollen ze zich vaak in een spiraal op. Ze kunnen zich, vergeleken met andere rupsensoorten, vrij snel bewegen. Ze komen vooral op kruiden voor. De dichtbehaarde rupsen zijn herbivoor en vaak giftig.

Het verpoppen gebeurt in een luchtig spinsel in de grond. Hierin verwerken ze de lange rupsharen. De eitjes worden op of rond waardplanten afgezet.

Deze familie komt wereldwijd voor in rijkbegroeide landschappen, waarin de waardplant voorkomt.

Sommige soorten produceren gifstoffen en worden hierom door andere dieren niet gegeten. Bij sommige soorten kan de vlinder achter de kop gele bloedvloeistof naar buiten persen. De kleur en vermoedelijk geur hiervan hebben nog een extra afstotend effect. Andere imiteren de kleuren van deze giftige exemplaren en profiteren van de oneetbaarheid van deze soorten (mimicry).

In 2005 en 2006 is een flinke discussie ontstaan over de indeling van de Noctuoidea. In 2010 resulteerde dit erin dat de familie van de beervlinders als onderfamilie in de familie spinneruilen (Erebidae) werd geplaatst, teneinde te komen tot een monofyletische indeling.[3] Deze indeling kan inmiddels op brede steun rekenen onder taxonomen en werd door Van Nieukerken et al. gevolgd in hun overzicht van 2011.[1]