Asparagusinezuur

Asparagusinezuur is een zwavelhoudend carbonzuur, dat naast zijn methylester in asperges voorkomt.[1] Zijn metabolieten 2-propenthiozuur-S-methylester (thioacrylzuur-S-methylester) en 3-(methylthio)thiopropionzuur-S-methylester worden verantwoordelijk geacht voor de bijzondere en voor velen onaangename geur van de urine na het nuttigen van asperges.[2]

Asparagusinezuur
Structuurformule en molecuulmodel
Structuurformule van asparagusinezuur
Algemeen
Molecuulformule
     (uitleg)
C4H6O2S2
Molmassa150,22 g/mol
CAS-nummer2224-02-4
PubChem16682
Portaal    Scheikunde
Thioacrylzuur-S-methylester
3-(methylthio)thiopropionzuur-S-methylester

Niet ieders neus is even gevoelig voor de typische geur. Ook zijn er significante afwijkingen in de concentratie van deze afbraakproducten in de urine gevonden. Er zijn duidelijke aanwijzingen dat zowel de intensiteit van de waarneming als de productiehoeveelheid van asparagusinezuur een erfelijke grondslag hebben. Voor- of nadelen voor de gezondheid zijn onbekend.[3]

Synthese

Asparagusinezuur kan uit 3,3'-dichloorisoboterzuur en natriumdisulfide (in situ uit natriumsulfide en zwavel toegankelijk) gemaakt worden.

Thermische afbraak

Tijdens het koken van asperges wordt asparaginezuur tot 1,2-dithiacyclopenteen en 1,2,3-trithiaan-5-carbonzuur afgebroken.

Asparagusinezuur helpt de plant waarschijnlijk bij de bescherming tegen schimmels en bacteriën.[4]

Literatuur

  • Mechthild Busch-Stockfisch: Lebensmittel-Lexikon, p. 665.
  • R. J. Parry, A. E. Mizusawa, I. C. Chiu, M. V. Naidu, M. Ricciardone: Biosynthesis of Sulfur Compounds. Investigations of the Biosynthesis of Asparagusic Acid, Journal of the American Chemical Society 107, Nr. 8, 1985, p. 2512-2521 (DOI:10.1021/ja00294a051).
  • R. Singh, G. M. Whitesides: Comparisons of Rate Constants for Thiolate-Disulfide Interchange in Water and in Polar Aprotic Solvents Using Dynamic 1H NMR Line Shape Analysis, J.Am. Chem.Soc. 112, Nr. 3, 1990, p. 1190-1197 (DOI:10.1021/ja00159a046).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.