Aristarchus van Samothrace

Zoals gezegd kreeg Aristarchus zijn opleiding in Alexandrië, in de school van Aristophanes van Byzantium. Hij werd belast met de opvoeding van Eupator, een zoon van koning Ptolemaeus VI Philometor. Rond 153 volgde hij Apollonius Eidographos op aan het hoofd van de Koninklijke bibliotheek van Alexandrië.
Bij de troonsbestijging van Ptolemaeus VIII in 145 verliet hij Alexandrië, op de vlucht voor de wraakacties van de nieuwe koning tegen alle intellectuelen die hem hadden dwarsgezeten, en week hij uit naar Cyprus, waar hij niet lang daarna overleed. Volgens één bron benam hij zich het leven door alle voedsel en drank te weigeren, nadat werd vastgesteld dat hij leed aan een ongeneeslijk oedeem.

Aristarchus van Samothrace werd bekend als een groot expert in de kennis van de Homerische epiek. Hij verzorgde een - voor de geschiedenis van de tekstkritiek zeer belangrijke – kritische uitgave van de Homerische gedichten, waarin hij vooral oog had voor de metrische correctheid van de tekst, en het accentuatiesysteem van zijn leermeester Aristophanes consequent toepaste. Ook was hij misschien verantwoordelijk voor de indeling van de Ilias en de Odyssee in 24 zangen elk. (Deze indeling wordt ook wel toegeschreven aan één van zijn voorgangers, Zenodotus.)

Als we de Suda mogen geloven schreef Aristarchus een 800-tal wetenschappelijke verhandelingen over de meest uiteenlopende onderwerpen, die echter voor ons allemaal verloren gingen, met uitzondering van enkele citaten bewaard in scholia.
Hij mag beschouwd worden als de grondlegger van de wetenschappelijke tekstkritiek, en zijn onderzoek omvatte het brede spectrum van grammatica, etymologie, orthografie, literatuurwetenschap en tekstritiek. Een en ander leverde hem de bijnaam ”ὁ γραμματικώτατος” op, d.i. “de grootste taalgeleerde”. Cicero (Ad Atticum I, 14, 3) en Horatius (Ars Poetica 450) gebruiken zijn naam metaforisch voor de ideale tekstcriticus.