Apollo 17

Apollo 17 was de laatste missie van het Project Apollo waarbij op 11 december 1972 op de maan werd geland. Sindsdien zijn er geen bemande missies meer uitgevoerd naar de maan. De landingsplaats ligt halfweg tussen de kraters Fabbroni en Littrow in het Taurusgebergte. De bemanning bestond uit Eugene Cernan (commandant), Harrison Schmitt (piloot maanlander) en Ronald Evans (piloot commandomodule).

Apollo 17
Missie-insigne
Missiestatistieken
MissienaamApollo 17
Call Sign (CSM)America
Call Sign (LM)Challenger
Lancering7 december 1972
05:33:00 UTC
Kennedy Space Center
LC 39a
Maanlanding11 december 1972
19:54:57 UTC
20° 11' 26.88" N -
30° 46' 18.05" E
Taurus-Littrow
Landing19 december 1972
19:24:59 UTC
17° 53' S - 166° 7' W
Verblijf op maan74 u 59 m 40 s
Duur maanwandeling1e. 7 u 11 m 53 s
2e. 7 u 36 m 56 s
3e. 7 u 15 m 8 s
Totaal: 22 u 3 m 57 s
Aantal banen om de maan75
Totale missieduur301 u 51 m 59 s
Bemanning Apollo 17 (v.l.n.r.: Schmitt, Cernan en Evans)
Portaal    Ruimtevaart

Verloop van de missie

De lancering van de Saturnus V raket van Apollo 17 vond 's nachts plaats, en was daarmee de eerste (en laatste) nachtlancering van een Apollo-raket. Waarnemers in Cuba deelden mee dat de lancering er uitzag als een nachtelijke zon die opsteeg.

Oorspronkelijk zou astronaut Joe Engle deel uitmaken van de bemanning, maar omdat de NASA het maximale wetenschappelijke resultaat uit dit laatste bezoek aan de maan wilde halen werd Engle vervangen door Schmitt. Schmitt was van oorsprong geoloog.

De maanwagen werd ook bij deze missie gebruikt (Challenger's Baby). In totaal hebben de astronauten Schmitt en Cernan in 4 uur en 26 minuten een afstand van 35 kilometer en 744 meter afgelegd met de wagen.[1] Een afgebroken spatbord vervingen de astronauten door een stel maankaarten. Dit leverde hun een erelidmaatschap op bij de Duitse wegenwacht ADAC.

Een oranjekleurig bodemmonster dat gevonden was in de buurt van krater Shorty (Station 4) leek in eerste instantie op vulkanisch materiaal. Nader onderzoek wees echter op kleine glasbolletjes in het maanstof, ontstaan tijdens inslag van een meteoriet. Verder onthulden de astronauten vlak voor het opstijgen een plaquette (op de landingspoot van de afdaaltrap), ter herinnering aan de Apollo-maanreizen.[2]

Een recordhoeveelheid aan maansteen werd mee teruggenomen, in totaal 108,86 kg. Ook de duur van de maanwandelingen was langer dan bij ieder van de voorgaande missies.

De stijgtrap van de maanlander werd na de terugkeer van Cernan en Schmitt naar CSM America (voorafgaand aan de terugreis naar de aarde) afgestoten en sloeg op 15 december 1972 op het maanoppervlak stuk. Het plan van de NASA was om deze stijgtrap op het South Massif te doen inslaan, zodanig dat de (op dat moment nog steeds werkende) telecamera op de L.R.V. (Lunar Roving Vehicle) de inslag op deze berg zou geregistreerd hebben. De feitelijke inslag geschiedde echter enkele kilometers meer zuidwaarts, uit het zicht van de telecamera.

Na de landing in de Stille Oceaan in de buurt van het eiland Samoa werd de bemanning opgepikt door de USS Ticonderoga. De capsule waarin de bemanning verbleef wordt nu tentoongesteld in het Lyndon B. Johnson Space Center te Houston, Texas.

Vijf muizen

Tijdens de missie van Apollo 17 waren de drie astronauten vergezeld van vijf muizen die na terugkomst op aarde het laboratorium ingingen. De namen van deze muizen waren Fe, Fi, Fo, Fum en Phooey.

Rotsbloksporen op de zuidelijke helling van North Massif

Met behulp van de 500 mm telefoto lens op de Hasselblad camera konden hele reeksen foto's worden genomen van details op de berghellingen rondom de landingsplaats van LM Challenger (het Taurus-Littrow dal). Op sommige van deze foto's zijn sporen te zien van immense rotsblokken die op een bepaald moment in de geschiedenis van de maan naar beneden waren gerold. Sindsdien zijn er duizenden rotsbloksporen ontdekt op de ontelbare hoge resolutiefoto's die sedert 2009 gemaakt zijn door de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO). Zie foto rotsbloksporen op de zuidelijke helling van North Massif (Apollo 17):

De laatste foto van een astronaut op het maanoppervlak

Deze foto toont maanlanderpiloot Harrison Schmitt met half geopend goudvizier, zodanig dat er iets van zijn gezicht te zien is. Deze foto geldt als de laatste in de reeks van honderden waarop astronauten op het maanoppervlak te zien zijn, zie:

Hoge resolutiescan:

Media

Panorama over de Maan tijdens de Apollo 17-missie (Station 1 East)

Apollo 17 in National Geographic

September 1973:

  • Summing Up Mankind's Greatest Adventure (Gilbert M. Grosvenor).
  • Exploring Taurus-Littrow (Harrison H. Schmitt) (photos by the crew of Apollo 17).
  • Have We Solved the Mysteries of the Moon? (Kenneth F. Weaver) (paintings by William H. Bond).
  • What Is It Like to Walk on the Moon? (David R. Scott).
  • Teammates in Mankind's Greatest Adventure (Pierre Mion, painting supplement - poster).

Literatuur

  • Exploring the Moon, the Apollo expeditions (David M. Harland).
  • A Man on the Moon (Andrew Chaikin).
  • Atlas of the Moon (Antonin Rukl) (kaart 25 met de landingsplaats van Apollo 17).
  • The Clementine Atlas of the Moon, revised and updated edition (Ben Bussey / Paul Spudis, 2012) (LAC kaart 43 met de landingsplaats van Apollo 17).

Zie ook

Zie de categorie Apollo 17 van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.