Anton Reinhard Falck

Falck, lid van de familie Falck, was van 1802-1805 secretaris van het Nederlandse gezantschap te Madrid, daarna was hij gedurende enkele jaren secretaris-generaal bij enkele ministeries. Na afloop van de Franse Tijd kreeg hij in 1813 een positie in het voorlopig bewind. Hij werd door koning Willem I tot Algemeen Secretaris benoemd, een belangrijke politiek-ambtelijke functie.

Hij was als één der weinigen voorstander van een samengaan met België, nog voordat dit door het Congres van Wenen opgelegd werd. In 1814 was hij het dan ook, die de Acht Artikelen van Londen opstelde voor het samengaan van België en Nederland.

In 1818 werd hij minister van het 'superdepartement' van Onderwijs, Nationale Nijverheid en Koloniën. Hij voerde een krachtig industriebeleid, vooral in de Zuidelijke Nederlanden. Hij kwam in conflict met Van Maanen en trad af.

Daarna werd hij in 1823 gezant te Londen, het centrum der toenmalige internationale diplomatie. Een jaar later ondertekende hij samen met Hendrik Fagel namens Nederland het Verdrag van Londen van 1824. Na een conflict met de koning over de Belgische kwestie nam hij ook uit deze functie ontslag. In 1839 werd hij nog ambassadeur in Brussel.

Falck was een verlicht denker en onder meer erelid van vrijmetselaarsloge Willem Fredrik. Hij stierf op 16 maart 1843 en werd begraven op Begraafplaats Soestbergen in Utrecht.

• Derk van der Horst: Van republiek tot koninkrijk, de vormende jaren van Anton Reinhard Falck (1777-1813), Amsterdam 1985

• Magazyn voor de critische wijsgeerte

• Johan Rudolf Thorbecke over Falck