André Devambez

André Devambez was een telg van een bekende Parijse familie en door zijn afkomst voorbestemd voor een loopbaan in de kunst. Zijn vader Édouard was graveur, drukker, uitgever en galeriehouder. Het huis Devambez bestaat vandaag nog en is nu gevestigd op de Place Vendôme.[1]

André groeide op in artistieke ambiance en besloot al zeer vroeg om kunstenaar te worden. Hij studeerde aan de École des beaux-arts in Parijs bij Benjamin Constant[2] en bij Lefebvre aan de Académie Julian.[3] Vanaf 1889 exposeerde hij op het Parijse salon en in 1890 won hij de Prix de Rome en ging voor vijf jaar naar Rome waar hij verbleef in de Villa Medici.[2] Hij ontmoette er Ernest Laurent[3] en raakte er bevriend met Adolphe Déchenaud, van wie hij een portret schilderde.[4]

Devambez werd professor benoemd van het schildersatelier van de École des beaux-arts in 1929 en zal die functie uitoefenen tot 1937.[1] Hij werd lid van het Institut de France in 1930.[2]

André Devambez was in 1900 getrouwd met Cécile Richard en ze hadden twee kinderen,[5] Pierre (1902-1980) die conservator werd aan het Louvre van de Griekse en Romeinse antiquiteiten en een dochter Valentine (1907-2003) die ook een artistieke carrière maakte en professor in tekenen werd.

Na zijn overlijden in 1944 werd hij bijgezet op het kerkhof van Père-Lachaise.

La Charge (1902-1903), Parijs, musée d'Orsay.

Devambez schilderde graag scènes die het “moderne” leven illustreren. Voor een reeks van tien panelen die hij schilderde voor de Franse ambassade in Wenen, koos hij de uitvindingen van zijn tijd: de metro, een lijnbus, een vliegtuig, een zweefvliegtuig, een telefoon en dergelijke meer. Ook al schilderde hij veel in opdracht van de overheid, was zijn stijl vrij eclectisch en men kan hem moeilijk definiëren als een academisch kunstenaar. Zijn werken tonen veel inventiviteit, een vrije geest en zijn niet gespeend van humor.[1]

De kunstcriticus Louis Vauxcelles scchreef over hem in 1911 dat Devambez, nadat hij losgelaten was uit zijn “gevangenis” in Rome, de religieuze en historische taferelen, het idealisme, het academisme en de nobele kunst wandelen stuurde en zijn eigen weg volgde.[3] Het was dezelfde criticus die hem “de schilder van de mensheid gezien vanaf de zesde verdieping” noemde, maar die werken uitstekend vond, als het ware een Fluwelen Brueghel maar gemaakt met het vergrootglas.[3]

Vanaf 1900, na zijn romereis dus, zien we bij de schilder een thematische en stilistische wijziging in zijn werk. Hij schilderde impressionistische genretaferelen van grote massa’s, straattaferelen, betogingen, theaterpubliek en dergelijke meer.[2] Een mooi voorbeeld hiervan is het doek La Charge geschilderd in 1902, dat bewaard wordt in het musée d'Orsay. Het toont de botsing tussen politie en betogers op de boulevard Montmartre gezien vanuit het venster van een hoge verdieping. Dit is een perspectief dat hij in meerdere werken zal gebruiken.[3] Hij schilderde ook vaak vliegtuigen boven de wolken of het landschap, van bovenaf gezien. In 1934 werd hij officieel schilder van het pas opgerichte ministerie van het luchtwezen.[1]

Naast zijn werk als schilder was Devambez ook actief als graveur. We kennen van hem een album met 12 etsen, uitgegeven op 150 exemplaren in 1915, met taferelen uit de Eerste Wereldoorlog. Hij illustreerde ook boeken van Émile Zola (La Fête à Coqueville), van Charles Le Goffic (Le poilu a gagné la guerre, 1919), en van Claude Farrère (Les Condamnés à mort). Daarnaast schreef en illustreerde hij kinderboeken zoals Auguste a mauvais caractère (1913) gevolgd door een ganse reeks zoals : Histoire de la petite Tata et du gros patapouf, Les Aventures du Gros Patapouf et Les Aventures du Capitaine Mille-Sabords.[3] Hij werkte tevens als illustrator voor de Figaro Illustré, Le Rire en L’Illustration.

• 
  Le seul oiseau qui vole au-dessus des nuages, 1910, Parijs - Musée d'Orsay
• 
  La Place Pigalle, 1906, Museo Nacional de Bellas Artes (Buenos Aires)
• 
  La Barricade, 1911
• 
  Exposition Internationale des Arts et Techniques dans la Vie Moderne, 1937, (gezien van de Eiffeltoren)
• 
  Phosphatine

Zie de categorie André Devambez van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.