André Brink

In de jaren zestig was hij samen met Breyten Breytenbach een sleutelfiguur in de Afrikaanse literaire beweging die bekend werd onder de naam "de Zestigers". De tot deze beweging behorende schrijvers gebruikten het Afrikaans als taal om te ageren tegen de apartheid in Zuid-Afrika.

Hij woonde enkele jaren in Parijs. Sommige van zijn werken zijn deels op dit verblijf gebaseerd, zoals Die ambassadeur.

Sommige boeken van André Brink werden door het apartheidsregime gecensureerd. Dientengevolge heeft Brink zijn eigen uitgeverij opgericht onder de naam Taurus, welke uitgeverij de boeken direct naar de lezers stuurde. De bekendste roman van André Brink is waarschijnlijk 'n Droë wit seisoen/A Dry White Season, doordat het boek is verfilmd (als A Dry White Season).

In het begin van Brinks schrijverschap hadden de boeken nog nauwelijks te maken met de politiek van de apartheid. Vanaf Kennis van die aand - het eerste Afrikaanse literaire werk dat verboden werd - wordt de apartheid zijn voornaamste onderwerp. Dit verbod bracht hem ertoe om zijn romans ook in het Engels te gaan schrijven. Zijn recentere werk geldt als postkoloniaal.

André Brink heeft drie maal de belangrijkste Zuid-Afrikaanse literatuurprijs gewonnen, de CNA Award. Voorts is hij twee maal genomineerd voor de Booker Prize, te weten in 1976 en 1978. In 1980 ontving hij de Martin Luther King Prize en in Frankrijk de Prix Médicis Étranger. In 2003 werd hem de Alan Paton Award toegekend voor zijn boek The Other Side of Silence.

Brink interesseerde zich voor de Nederlandstalige literatuur. HIj schreef onder meer inleidingen bij het werk van Simon Vestdijk, Top Naeff en Hugo Claus.

Op vrijdagavond 6 februari 2015 overleed hij tijdens een vlucht van KLM van Amsterdam naar Kaapstad. Hij was op weg vanuit België waar hij een eredoctoraat van de Université catholique de Louvain had ontvangen.

• Wim Bossema: Lange tijd het geweten van de Afrikaners, de Volkskrant, 7 februari 2015.