Amedee Verbruggen

Verbruggen, die van beroep kasseilegger (stratenmaker) was, kwam tijdens de Eerste Wereldoorlog aan het IJzerfront in contact met Frans Daels en Hendrik Borginon. De frontervaring sterkte zijn Vlaamsgezinde en sociale overtuiging en hij sloot zich aan bij de Vlaamse Beweging waar hij een van de leidende figuren van werd. Het toetreden van een volksjongen als Verbruggen was symbolisch belangrijk omdat de Vlaamse Beweging, waartoe tot dan vooral intellectuelen behoorden, op die manier verbreed werd tot een sociale beweging.

Verbruggen werd na de oorlog een vooraanstaand lid van het Verbond der Vlaamse Oud-Strijders, de Frontpartij en later van het VNV.

In 1921 werd hij in Bazel tot gemeenteraadslid verkozen. Tot ver buiten het Waasland stond hij bekend om zijn vurige toespraken op Vlaamsgezinde en antimilitaristische bijeenkomsten zoals de IJzerbedevaart. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bleef Verbruggen lid van het VNV, maar verzette hij zich tegen de Duitsch-Vlaamsche Arbeidsgemeenschap. Op 21 augustus 1941 werd hij in zijn geboortedorp benoemd tot schepen van openbare werken.

Hoewel hij nooit actief gecollaboreerd had, werd hij toch het slachtoffer van de repressie. Verbruggen werd samen met zijn gezin veertien maanden opgesloten, o.a. in het Hechteniskamp Lokeren. Tijdens deze gevangenschap overleden zijn vrouw en twee kinderen.

In 1978 kreeg hij de erepenning van de Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap.

Verbruggen overleed op 28 november 1980 op 94-jarige leeftijd in zijn geboortedorp Bazel.

Op 30 april 1988 kreeg hij een standbeeld (buste) aan de zuidgevel van de Sint-Pieterskerk in Bazel.[1]

Wouter Van Bellingen is een achterneef van Amedee Verbruggen.

• G. Sijs, Amedee Verbruggen. De kasseilegger van de Vlaamse Beweging, 1986.

1. A. Maris, "Bazel werd een standbeeld rijker!", Wissekerke nr.3 1988.

• Officiële website van de Amedee Verbruggen Kring