Ad Grimmon

Grimmon ontwikkelde zich vanuit de ambachtelijke traditie van de Amsterdamse School naar het industriële modernisme. Hij werkte bij de architectenbureaus van Eduard Cuijpers en Gerrit van Arkel.

Hij maakte meubilair in opdracht van 't Woonhuys en ontwierp, vanuit zijn functie als 'architect-intérieur' van de gemeente Amsterdam, tentoonstellingen in het Stedelijk Museum, het Paleis voor Volksvlijt en het Koloniaal Instituut. Hij richtte tal van publieke gebouwen in, waaronder het Wilhelmina Gasthuis, het Stationsgebouw Schiphol, de Trouwkamer Eerste Klasse van het Stadhuis van Amsterdam - en daarnaast de burgemeesterskamer van Enschede. Hij verbouwde hij woningen, evenals de eerste Amsterdamse Montessorischool, en hij werkte mee aan de inrichting van Israëlitische ziekenhuizen in de stad.

Grimmon was goed op de hoogte van internationale ontwikkelingen en een liefhebber van Bauhaus. In samenspraak met de Russische chemicus en Nobelprijswinnaar Wilhelm Ostwald maakte hij een systeem voor de normalisatie van kleuren, waartoe hij samenwerkte met De Porceleyne Fles, Rath en Doodeheefver en Glasfabriek Leerdam. Voor Metz & Co, Hirsch & Cie en De Bijenkorf richtte hij winkels in. Hij paste de nieuwe materialen glas en staal toe in zijn meubilair voor Pastoe, ontwierp het kantoor voor Polak Frutal Works in Amersfoort en het woonhuis voor de directeur van de Koninklijke Lederfabrieken Oisterwijk in Tilburg. Ook was hij verantwoordelijk voor het interieurontwerp van het DeLaMar-theater.

• F. van Burkom, 'Kunst in huis. Oorlog en vrede in de De Lairessestraat', in: B. Laan (red.), Wonen in een monumentaal huis (Amsterdam 2012), pp. 204-235.
• C. Jansen, 'De herontdekking van Ad Grimmon (1883-1953), interieurarchitect en kleurmeester, Amstelodamum #2, juni 2014, pp. 51-77.
• C. Jansen, Ad Grimmon (2014).
• F. Oehlen, #020TODAY Herontdekking Ad Grimmon. Onderzoek naar ontwerper door achternicht, Amsterdam Museum (5 juni 2014)