Aankondigingsbeleid

Een in Vlaanderen populair voorvoegsel is steekvlam—[6]. Het wordt gebruikt in samenstellingen als steekvlampolitiek, steekvlamwet en steekvlambeleid. Het wordt als negatieve beoordeling gebruikt wanneer de wetgever na onvoldoende analyse en reflectie reageert op een incident dat de publieke opinie flink heeft beroerd: op een moment dat het stof als het ware nog neerdwarrelt, ligt er al een wetsvoorstel op tafel. Steekvlamwetgeving is een pejoratief voor beleid dat niet zelden juridische hiaten vertoont, waardoor er achteraf reparatiewetgeving nodig is om ongewenste bijwerkingen teniet te doen.

Iemand zal zijn eigen beleid niet gemakkelijk diskwalificeren door er het stempel aankondigingsbeleid op te drukken maar bij de term proefballon kan dat wellicht minder problematisch zijn voor een bestuurder die openlijk de eerste maatschappelijke reacties wil peilen op een nog onvoltooid idee dat hij ook als zodanig presenteert. Anderen, critici, gebruiken de aanduiding proefballon doorgaans als verkleinwoord om er serieuze intenties mee te relativeren: “Deze minister grossiert in persconferenties, redevoeringen en persberichten. Maar ‘t is gebakken lucht, hij laat wel vaker proefballonnetjes op.”

De uitdrukking management by speech kent een neutrale betekenis: een toespraak houden voor medewerkers of kiezers door een manager of politiek leider. Maar de term kan ook verwijtend worden gebruikt en een ingebrekestelling inhouden: “Deed de minister alleen maar aan management by speech, of ging ze concreet iets doen?”[7]

De met veel aplomb gebrachte aankondiging van een politieke hervorming wordt volgens een criticus die er weinig effect van verwacht ook wel aangeduid met de kleinerende term 'effets d'annonce' (schijnhervormingen).[8]

Een politicus die (in Vlaanderen) een tafelspringer wordt genoemd wordt er van beticht graag spectaculaire (nieuwswaardige) aankondigingen te doen of met veel vertoon ongefundeerde of ondoordachte kritiek te uiten op anderen.[9]

De kwalificatie toogstrateeg is ook ongunstig bedoeld voor degene die ermee wordt aangeduid. De uitdrukking werd gemunt door Louis Tobback richting Karel De Gucht en verkreeg daarmee een vaste plaats in het Vlaamse politieke vocabulaire. Het verwijtende begrip betekent iemand die kroegpraat bedrijft: iemand zich aan de toog interessant en als deskundige voordoet maar in werkelijkheid ongefundeerde borrelpraatjes zou verkopen. Men zou ook kunnen zeggen: een stuurman aan wal of een bemoeial.