De optatief diende oorspronkelijk om een (vervulbare) wens uit te drukken ("Γενοιτο ταυτα." = "Moge dat (toch) gebeuren.".) Later werd het ook gebruikt om, vergezeld van het partikel ἄν, een potentialis-schakering weer te geven, dit is een veronderstelling die voorgesteld wordt als theoretisch niet onmogelijk. ("Γενοιτο ἄν ταυτα." = "Dat zou best eens kunnen gebeuren.") en in allerhande bijzinnen waarvan het hoofdwerkwoord in een verleden tijd staat. ("Ἠγνοουν ὅτι ταυτα γενοιτο." = "Ze wisten niet dat dat zou gebeuren.") (Dit verschijnsel noemt men de optativus obliquus.)